Republika Tunezji to państwo położone w Afryce północnej nad Morzem Śródziemnym. Graniczy z Algierią i Libią. Od strony południowej Tunezję otaczają wielkie przestrzenie Sahary. Północna Tunezja to tereny równinne, wzgórza i doliny. Przez środek kraju biegną z południowego zachodu na północny wschód pasma wzniesień, które ciągną się od wschodniego krańca Atlasu. Wzgórza te porośnięte są wiecznie zielonymi lasami.
Pełen tekst przewodnika na stronie:
http://www.centraltravel.pl/
środa, 23 września 2009
Przeczytaj również przewodnik po Tunezji
Przeczytaj również przewodnik po Egipcie
Egipt to państwo położone częściowo w północno-wschodniej Afryce i częściowo w Azji (półwysep Synaj), nad Morzem Śródziemnym i nad Morzem Czerwonym, pomiędzy Libią a Izraelem i Strefą Gazy. Jest jedną z najstarszych cywilizacji na świecie. Jest to ziemia zaskakujących kontrastów między bogatymi a biednymi, miedzy bujną roślinnością doliny Nilu a otaczającą ja pustynią, nędznymi ruderami a wspaniałymi pomnikami przeszłości.
Przeczytaj więcej na podstronie:
http://www.centraltravel.pl/
poniedziałek, 24 sierpnia 2009
Przewodnik po państwach - Bułgaria
Położenie, powierzchnia i ludność
Bułgaria leży w samym sercu Półwyspu Bałkańskiego, na granicy Europy i Azji. Sąsiaduje z Serbią, Macedonią, Rumunią, Grecją i Turcją. Około 5% obszaru Bułgarii przekracza wysokość 1600 m n.p.m., a 70% zajmują góry i wyżyny. Główną atrakcją kraju jest czyste i piękne wybrzeże Morza Czarnego przyciągające turystów z całego świata.
Bułgaria jest krajem wielonarodowym. Oprócz Bułgarów mieszkają tu Turcy, Romowie, Macedończycy, Pomakowie, Alanie, Ormianie, Rosjanie, Karakaczanie, Grecy, Tatarzy, Żydzi, Rumuni i Gagauzi. Przeważająca większość mieszkańców jest wyznania prawosławnego, reszta to muzułmanie, judaiści i niewielki odsetek katolików.
Obowiązujący język to język bułgarski, a waluta to 1 lew (BGN), dzieli się na 100 stotinek. Stolicą kraju jest Sofia (Sofija).
Kultura
Kultura Bułgarii przesycona jest artystyczną działalnością. Na szczególną uwagę zasługuje interesująca muzyka folkowa, znana na świecie od połowy lat 80. i uważana za kulturalną wizytówkę Bułgarii. Najbardziej popularny jest kobiecy śpiew i zespoły weselne. Tradycyjnie muzycy to zazwyczaj Cyganie, gdyż ich występy są ekspresyjne i zawierają dużą dawkę spontaniczności. Bułgarzy są bardzo gościnni i życzliwi dla obcokrajowców. Każdy, nawet niezapowiedziany gość witany jest mile widziany i zapraszany do domu. W porze posiłków zaprasza się go do wspólnego stołu; odmowa przyjmowana jest za nietakt. Gość wedle zwyczaju powinien odwdzięczyć się za gościnność kwiatami lub słodyczami.
Osoby spędzające wakacje w Bułgarii muszą pamiętać, że Bułgarzy odwrotnie interpretują kiwnięcia głową na „tak” i „nie”. Gesty te są często przyczyną wielu nieporozumień między turystami a miejscowymi.
Turystyka
Najlepszą porą na wczasy w Bułgarii jest maj – wrzesień. Lata są bardzo gorące i suche, więc dobrym wyborem może być wiosna i wczesna jesień. Jednak największe rzesze turystów ściąga nad Morze Czarne na przełomie lipca i sierpnia. Wówczas panują 30-stopniowe upały i bezchmurne niebo. Jednakże w sezonie ceny w Bułgarii są znacznie wyższe.
Bułgaria to także dobre miejsce do uprawiania sportów zimowych. Panują tu doskonałe warunki do jazdy na nartach. Sezon narciarski trwa od grudnia do kwietnia. Najchętniej i najczęściej odwiedzanym miejscem zjazdowym jest Góra Witosza. W marcu organizowane są tu międzynarodowe zawody w slalomie i slalomie gigancie.
Podróż
Najwygodniej dotrzeć do Bułgarii na pokładzie samolotu. Samoloty PLL LOT latają codziennie z Warszawy do Sofii a latem dodatkowo uruchamiane są połączenia czarterowe do Burgas i Warny (raz w tygodniu).
Przejazdy autobusowe do Sofii organizuje biuro Orbis Transport Sp. z o.o. we współpracy z bułgarskim biurem Turing OOD. Prawdopodobnie jest to jedyne autokarowe, zorganizowane połączenie. Autokary kursują 2-3 razy w tygodniu. Rezerwacji i zakupu biletu można dokonać w jednym z oddziałów Orbisu.
Jeśli chodzi o podróż samochodem to najkrótsza i najwygodniejsza droga (ok. 1200 km) prowadzi przez Medykę, Lwów, Tarnopol, Czerniowce, Vadul Siret, Bukareszt, Ruse, i do Warny. Przy wjeździe do Bułgarii pobierane są na granicy opłaty (winiety) za przejazd autostradami i drogami kl. I
Można także wybrać się w podróż pociągiem. Najdogodniejszym połączeniem jest kursujący w okresie czerwiec-sierpień pociąg relacji Kraków – Warna. Jednak jest to długa i męcząca droga. Podróż bez przesiadki trwa ok.34 godziny a kosztuje ok. 1000 zł (bilet w obie strony). Pozostałe pociągi jadące do Burgas i Warny z Katowic, Warszawy i Tarnowa mają po kilka przesiadek.
Kuchnia
Kuchnia bułgarska jest typową kuchnią bałkańską. Widać to po popularnych sałatkach z pomidorów, papryki, cebuli i owczego sera, tureckich kebabach i kebaczetach (kotlety z baraniny przypominające hamburgery). W Bułgarii je się stosunkowo dużo mięsa, owoców i warzyw. Popularne są dania mięsne przypominające gulasz z dodatkiem dużej ilości cebuli lub warzyw. W tych nadmorskich rejonach kraju jada się oczywiście sporo ryb (głównie jesiotra i makrelę). Ponieważ Bułgaria jest krajem o ciepłym klimacie stąd latem jada się bardzo dużo owoców (głównie brzoskwiń) i warzyw (przede wszystkim pomidorów), służących przede wszystkim do przygotowania sałatek i surówek. Najpopularniejszą z sałatek jest bez wątpienia sałatka szopska, którą można zamówić w większości restauracji w Bułgarii.
W kuchni bułgarskiej rzadko występują potrawy mączne. Dla Bułgara gotowane ciasto w rodzaju polskich pierogów byłoby nie do przełknięcia. Za to jedzą bardzo dużo chleba, który podawany jest praktycznie do wszystkich dań. Kromki chleba nie trzyma się w dłoni, lecz kładzie obok talerza na serwetce i łamie po kawałku.
Wybór napojów w Bułgarii jest bardzo szeroki. Począwszy od soków, przez wyrabiany na bazie jogurtu ajran, mocne kawy, herbaty z cytryną aż po alkohole. Wśród alkoholi dominują bułgarskie wina (melnik), słabsze boza (odmiana piwa, gęsta i słodka) i narodowa chluba - wódka rakia (wyrabiana ze śliwek lub winogron).
Zwiedzanie
Bułgaria posiada wiele, niezwykłych zabytków, 12 bardzo dobrze zadbanych parków narodowych, świetnie zagospodarowane i czyste plaże. Na bułgarskim wybrzeżu Morza Czarnego panują świetne warunki do uprawiania sportów wodnych, jak żeglarstwo, windsurfing, parachuting i wiele innych. Co warto zobaczyć?
Zdrowie
W razie wypadku i nagłego zachorowania przysługuje turystom bezpłatna pomoc lekarska. Osoby opłacające składki na NFZ, spędzające wczasy w Bułgarii, mają prawo korzystać z opieki medycznej w ramach ubezpieczenia. W razie potrzeby można bezzwłocznie wezwać pogotowie lub po prostu wybrać się do najbliższej przychodni. Należy mieć ze sobą dokument potwierdzający fakt ubezpieczenia (Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego – EKUZ). Wydaje ją każdy regionalny oddział Narodowego Funduszu Zdrowia. Zakres ubezpieczenia obejmuje tylko podstawowe usługi medyczne, dlatego też zaleca się wykupienie dodatkowych ubezpieczeń prywatnych.
Ambasady
Ambasada RP Sofia 1000;
ul. Chan Krum 46,
tel.+3592/9872610, fax +3592/ 9872939,
www.sofia.polemb.net.
-----------------------------------------------------------------
Źródło artykułu - http://www.centraltravel.pl/przewodniki/bugaria/przewodnik-po-bulgarii
Najlepsze oferty last minute - www.CentralTravel.pl
Bułgaria leży w samym sercu Półwyspu Bałkańskiego, na granicy Europy i Azji. Sąsiaduje z Serbią, Macedonią, Rumunią, Grecją i Turcją. Około 5% obszaru Bułgarii przekracza wysokość 1600 m n.p.m., a 70% zajmują góry i wyżyny. Główną atrakcją kraju jest czyste i piękne wybrzeże Morza Czarnego przyciągające turystów z całego świata.
Bułgaria jest krajem wielonarodowym. Oprócz Bułgarów mieszkają tu Turcy, Romowie, Macedończycy, Pomakowie, Alanie, Ormianie, Rosjanie, Karakaczanie, Grecy, Tatarzy, Żydzi, Rumuni i Gagauzi. Przeważająca większość mieszkańców jest wyznania prawosławnego, reszta to muzułmanie, judaiści i niewielki odsetek katolików.
Obowiązujący język to język bułgarski, a waluta to 1 lew (BGN), dzieli się na 100 stotinek. Stolicą kraju jest Sofia (Sofija).
Kultura
Kultura Bułgarii przesycona jest artystyczną działalnością. Na szczególną uwagę zasługuje interesująca muzyka folkowa, znana na świecie od połowy lat 80. i uważana za kulturalną wizytówkę Bułgarii. Najbardziej popularny jest kobiecy śpiew i zespoły weselne. Tradycyjnie muzycy to zazwyczaj Cyganie, gdyż ich występy są ekspresyjne i zawierają dużą dawkę spontaniczności. Bułgarzy są bardzo gościnni i życzliwi dla obcokrajowców. Każdy, nawet niezapowiedziany gość witany jest mile widziany i zapraszany do domu. W porze posiłków zaprasza się go do wspólnego stołu; odmowa przyjmowana jest za nietakt. Gość wedle zwyczaju powinien odwdzięczyć się za gościnność kwiatami lub słodyczami.
Osoby spędzające wakacje w Bułgarii muszą pamiętać, że Bułgarzy odwrotnie interpretują kiwnięcia głową na „tak” i „nie”. Gesty te są często przyczyną wielu nieporozumień między turystami a miejscowymi.
Turystyka
Najlepszą porą na wczasy w Bułgarii jest maj – wrzesień. Lata są bardzo gorące i suche, więc dobrym wyborem może być wiosna i wczesna jesień. Jednak największe rzesze turystów ściąga nad Morze Czarne na przełomie lipca i sierpnia. Wówczas panują 30-stopniowe upały i bezchmurne niebo. Jednakże w sezonie ceny w Bułgarii są znacznie wyższe.
Bułgaria to także dobre miejsce do uprawiania sportów zimowych. Panują tu doskonałe warunki do jazdy na nartach. Sezon narciarski trwa od grudnia do kwietnia. Najchętniej i najczęściej odwiedzanym miejscem zjazdowym jest Góra Witosza. W marcu organizowane są tu międzynarodowe zawody w slalomie i slalomie gigancie.
Podróż
Najwygodniej dotrzeć do Bułgarii na pokładzie samolotu. Samoloty PLL LOT latają codziennie z Warszawy do Sofii a latem dodatkowo uruchamiane są połączenia czarterowe do Burgas i Warny (raz w tygodniu).
Przejazdy autobusowe do Sofii organizuje biuro Orbis Transport Sp. z o.o. we współpracy z bułgarskim biurem Turing OOD. Prawdopodobnie jest to jedyne autokarowe, zorganizowane połączenie. Autokary kursują 2-3 razy w tygodniu. Rezerwacji i zakupu biletu można dokonać w jednym z oddziałów Orbisu.
Jeśli chodzi o podróż samochodem to najkrótsza i najwygodniejsza droga (ok. 1200 km) prowadzi przez Medykę, Lwów, Tarnopol, Czerniowce, Vadul Siret, Bukareszt, Ruse, i do Warny. Przy wjeździe do Bułgarii pobierane są na granicy opłaty (winiety) za przejazd autostradami i drogami kl. I
Można także wybrać się w podróż pociągiem. Najdogodniejszym połączeniem jest kursujący w okresie czerwiec-sierpień pociąg relacji Kraków – Warna. Jednak jest to długa i męcząca droga. Podróż bez przesiadki trwa ok.34 godziny a kosztuje ok. 1000 zł (bilet w obie strony). Pozostałe pociągi jadące do Burgas i Warny z Katowic, Warszawy i Tarnowa mają po kilka przesiadek.
Kuchnia
Kuchnia bułgarska jest typową kuchnią bałkańską. Widać to po popularnych sałatkach z pomidorów, papryki, cebuli i owczego sera, tureckich kebabach i kebaczetach (kotlety z baraniny przypominające hamburgery). W Bułgarii je się stosunkowo dużo mięsa, owoców i warzyw. Popularne są dania mięsne przypominające gulasz z dodatkiem dużej ilości cebuli lub warzyw. W tych nadmorskich rejonach kraju jada się oczywiście sporo ryb (głównie jesiotra i makrelę). Ponieważ Bułgaria jest krajem o ciepłym klimacie stąd latem jada się bardzo dużo owoców (głównie brzoskwiń) i warzyw (przede wszystkim pomidorów), służących przede wszystkim do przygotowania sałatek i surówek. Najpopularniejszą z sałatek jest bez wątpienia sałatka szopska, którą można zamówić w większości restauracji w Bułgarii.
W kuchni bułgarskiej rzadko występują potrawy mączne. Dla Bułgara gotowane ciasto w rodzaju polskich pierogów byłoby nie do przełknięcia. Za to jedzą bardzo dużo chleba, który podawany jest praktycznie do wszystkich dań. Kromki chleba nie trzyma się w dłoni, lecz kładzie obok talerza na serwetce i łamie po kawałku.
Wybór napojów w Bułgarii jest bardzo szeroki. Począwszy od soków, przez wyrabiany na bazie jogurtu ajran, mocne kawy, herbaty z cytryną aż po alkohole. Wśród alkoholi dominują bułgarskie wina (melnik), słabsze boza (odmiana piwa, gęsta i słodka) i narodowa chluba - wódka rakia (wyrabiana ze śliwek lub winogron).
Zwiedzanie
Bułgaria posiada wiele, niezwykłych zabytków, 12 bardzo dobrze zadbanych parków narodowych, świetnie zagospodarowane i czyste plaże. Na bułgarskim wybrzeżu Morza Czarnego panują świetne warunki do uprawiania sportów wodnych, jak żeglarstwo, windsurfing, parachuting i wiele innych. Co warto zobaczyć?
- Kurort turystyczny - Złote Piaski – posiada długą, piękną plaży i unikalny, zielony park. Znajdują się tu kompleksy balneologiczne, w których można zażywać kąpieli w basenach termalnych.
- Kranevo - to ładna, mała miejscowość wypoczynkowa z piaszczystą plażą oddalona o 8 km od Złotych Piasków.
- Słoneczny Brzeg – miejscowość położona nad malowniczą, półokrągłą zatoką, osłoniętą od północy pasmem Gór Bałkańskich. Swoją nazwę zawdzięcza słoneczno-złotym piaskom. W okolicy Słonecznego Brzegu znajduje się kilka historycznych miejsc wartych uwagi, m.in. przepiękna rzymska Świątynia Jupitera za Obzorem lub malownicze ruiny greckiej twierdzy Poleokastro. Można także wybrać się do rezerwatu leśnego „Łangoza”.
- Rilski Monaster - najsłynniejszy i największy w Bułgarii klasztor prawosławny, położony u stóp masywu Riła. Klasztor zbudowany wśród lasów, na wysokości około 1100 m n.p.m. Klasztor wpisany jest na światową listę dziedzictwa kulturowego UNESCO.
- Cerkiew Bojanska - wybudowana u podnóży łańcucha Witosza, w dzielnicy Bojana. Zdobiona wspaniałymi malowidłami średniowiecznymi świątynia jest dobrze zachowanym pomnikiem architektury z okresu feudalizmu.
- Grobowiec Kazanłyszki - odkryty w 1944 r., jest jednym z dziewięciu zabytków bułgarskiej historii i kultury, włączonych do listy pomników historycznych i architektonicznych.
- Skalne monastery w doline rzeki Rusenski Łom - kompleksy klasztorów. Jest tam ponad 250 kościołów.
- Neseber - jedno z najstarszych miast w Europie.
- Park narodowy „Pirin”.
Zdrowie
W razie wypadku i nagłego zachorowania przysługuje turystom bezpłatna pomoc lekarska. Osoby opłacające składki na NFZ, spędzające wczasy w Bułgarii, mają prawo korzystać z opieki medycznej w ramach ubezpieczenia. W razie potrzeby można bezzwłocznie wezwać pogotowie lub po prostu wybrać się do najbliższej przychodni. Należy mieć ze sobą dokument potwierdzający fakt ubezpieczenia (Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego – EKUZ). Wydaje ją każdy regionalny oddział Narodowego Funduszu Zdrowia. Zakres ubezpieczenia obejmuje tylko podstawowe usługi medyczne, dlatego też zaleca się wykupienie dodatkowych ubezpieczeń prywatnych.
Ambasady
Ambasada RP Sofia 1000;
ul. Chan Krum 46,
tel.+3592/9872610, fax +3592/ 9872939,
www.sofia.polemb.net.
-----------------------------------------------------------------
Źródło artykułu - http://www.centraltravel.pl/przewodniki/bugaria/przewodnik-po-bulgarii
Najlepsze oferty last minute - www.CentralTravel.pl
Przewodnik po państwach - Rosja
Położenie, powierzchnia i ludność
Licząca ponad 17 mln km2 powierzchni Rosja ma wielkość kontynentu. Jest to największy pod względem zajmowanego obszaru kraj świata. Od północy graniczy z Morzem Arktycznym, na wschodzie z Oceanem Spokojnym, od południa z Chinami, Mongolią, Kazachstanem, Gruzją, Morzem Czarnym, na zachodzie z Ukrainą, Białorusią, Łotwą, Estonią, Finlandią, na niewielkim odcinku z Polską i Morzem Bałtyckim. Do Rosji należą również liczne wyspy na Morzu Arktycznym i Kuryle na Oceanie Spokojnym. Mimo tak ogromnych przestrzeni i odległości krajobraz Rosji jest w większości monotonny. Tworzą go nie kończące się stepy i delikatnie pofałdowana bezkresna równina. Europejską część kraju zajmuje rozległa Nizina Wschodnioeuropejska, rozciągająca się od zachodnich granic państwa po góry Ural. W południowej części występuje szereg wysoczyzn, pomiędzy którymi ciągną się obniżenia. Od południa Nizinę Wschodnioeuropejską ogranicza Kaukaz, od wschodu góry Ural. Tuż za Uralem rozpoczynają się bezkresne równiny Syberii. Na wschód od Uralu ciągnie się Nizina Zachodniosyberyjska. Kraina górska Syberii Środkowej składa się z szeregu systemów górskich: na południu łańcuchy Ałtaju, Sajanu Zachodniego, Sajanu Wschodniego i Tannu-Oła. Na północ od Sajanu ciągnie się Wyżyna Środkowosyberyjska, która na wschodzie opada łagodnie przechodząc w Płaskowyż Nadleński i Nizinę Środkowojakucką. Południową część Syberii Wschodniej zajmują góry: Bajkalskie, Barguzińskie, Jabłonowe i in. Pomiędzy nimi leżą głębokie obniżenia tektoniczne - w jednym z nich znajduje się Bajkał – najgłębsze jezioro świata (o głębokości 1620 m). Również wschodnią część Syberii zajmują góry: Wierchojańskie, Czerskiego, Kołymskie, Dżugdżur. Wschodnie wybrzeża kraju obmywają Morze Ochockie, Morze Beringa i Morze Japońskie.
Stolicą kraju jest Moskwa. Inne większe miasta to: Petersburg, Jekaterynburg, Nowosybirsk, Jarosław, Irkuck i Władywostok. Rosja w przeważającej części zamieszkana jest przez rodowitych Rosjan, ale mieszkają tu także Tatarzy, Ukraińcy, Baszkirzy i Czuwasze. Większość wierzących Rosjan należy do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Katolicy to głównie unici z Ukrainy, Niemcy i Polacy. Wyznawcy islamu (sunnici) to Tatarzy nadwołżańscy, Czuwasze, Baszkirzy i narody Kaukazu Północnego (Czeczeni, Ingusze, Kabaryjdyczycy, ludy Dagestanu). Buddyzm jest głównie religią Buriatów, Tuwińczyków i Kałmuków.
Językiem urzędowym jest rosyjski a obowiązującą walutą rubel. 1 rubel rosyjski (RUB) to 100 kopiejek.
Kultura i zwyczaje
Początki rosyjskiej kultury biorą się od czasu przyjścia chrześcijaństwa na Ruś. Od tych czasów Rosja stała się spadkobierczynią bizantyjskiej kultury, w klasztorach i cerkwiach gromadzono liczne dzieła literatury i sztuki, a one same po stuleciach przekształciły się w pomniki architektury. Rosyjska literatura, powstała na przełomie X-XI w. w związku z rozwojem piśmiennictwa i kultury feudalnej Rusi. Jej fundamentem stała się ustna twórczość ludowa - tzw. byliny, skazy, pieśni i legendy. Główną bazę sztuki rosyjskiej stanowiła kultura plemion południowo- i wschodniosłowiańskich, a także sztuka bizantyjska i grecka. Najstarsze zabytki na terenach Rosji pochodzą z paleolitu (statuetki, posążki zwierząt, rysunki naskalne itd.).
Ogromny obszar kraju, surowy klimat i jeszcze surowsza władza w dużym stopniu kształtowały postawy ludzi i wpływały na ich losy. Tak na Syberii powstała sieć obozów pracy Archipelagu Gułag, ale tak też doszło do utworzenia sekty, która żyjąc w głębokiej tajdze dopiero w 1980 roku dowiedziała się o upadku cara. We wsiach Kamczatki czy Uralu życie nadal toczy się jak przez setkami lat.
Lecz jest i lepsza, nowoczesna strona Rosji. Moskwa czy St. Petersburg to dynamiczne miasta pełne bogatych ludzi, luksusowych samochodów, ogromnych rezydencji, biur firmowym. Miasta te są szykowniejsze, większe i droższe niż wiele innych miast krajów zachodnich.
Mimo tego Rosja w dalszym ciągu uchodzi za „turystyczną prowincję”, z powodu niewykorzystanych zasobów i skarbów historii oraz kultury.
Turystyka
Rosja z względu na swój obszar, posiada bardzo interesujące obiekty historyczne, dobre muzea, teatry, uczelnie oraz liczne bogactwa naturalnego dziedzictwa. Kraj ten ma bez wątpienia duży potencjał turystyczny jednak ze względu na słabo rozwiniętą (i nastawioną głównie na zamożnych turystów) infrastrukturę turystyczną oraz wciąż niezbyt wysoki stopień stabilizacji polityczno-społecznej, kraj ten odwiedzany jest przez stosunkowo niewielu turystów. Najczęściej osoby decydujące się na wczasy w Rosji wybierają dwa główne miasta: Moskwę i St. Petersburg.
Podróż
Sposobów na dojazd do Rosji jest bardzo wiele. Wszystko oczywiście zależy od miasta przeznaczenia, a także od środków finansowych, którymi dysponuje turysta.
Najpopularniejszą drogą dojazdu jest kolejowe przejście graniczne w Terespolu. Wszystkie pociągi kursujące z Polski do Moskwy przekraczają granicę właśnie w Terespolu. Pociąg z Warszawy jedzie ok. 24h. Znacznie tańszym i lepszym rozwiązaniem jest podróż przez Ukrainę. Należy dojechać autobusem do Lwowa, a stamtąd wybrać jedno z dwóch bezpośrednich połączeń z Moskwą. Pociąg jedzie ok. 25h. Można także jechać przez Kijów.
Szybszym środkiem transportu (lecz o wiele droższym) jest samolot. Z Warszawy do Moskwy samoloty latają codziennie (lotnisko Szeremietiewo) a do Petersburga - trzy razy w tygodniu. Liniami lotniczymi obsługującymi te trasy, są PLL LOT i Aerofłot. Niestety żaden z tanich przewoźników nie obsługuje lotów do Rosji bezpośrednio z Polski. Do Moskwy i kilku innych miast w europejskiej części Rosji regularnie kursują samoloty różnych rosyjskich linii lotniczych oraz linii lotniczych państw byłego ZSRR. Jednak bezpieczeństwo podróżowania tymi liniami jest dosyć wątpliwe.
Kuchnia
Kuchnia rosyjska jest bardzo ciekawa oraz osobliwa ze względu na wiele wpływów z Europy oraz z Azji. Poza tym jest bardzo zróżnicowana jak i klimat, który panuje w tym kraju. Większość potraw ma kwaśno słodki smak, między innymi tak zwany szczi (kapuśniak). Jest to jedno z głównych dań tej kuchni znane od ponad 1000 lat. Szczi można podawać na różne sposoby: z mięsem oraz z samą cebulą, z małą ilością soku z jabłek, lub z dużą ilością soku z kapusty. Inne popularne zupy serwowane przez Rosjan to borszcz (barszcz z buraków), łapsza (rosół z kury z makaronem), okroszka (chłodnik warzywny na kwasie chlebowym) i solianka (pożywna zupa mięsna lub rybna z warzywami). Ponadto uznaniem cieszą się też bliny - rodzaj naleśników ze słonym lub słodkim farszem, danie mięsne boeuf strogonow i uzbecki płow.
W regionach nadmorskich jada się zwykle ryby (przede wszystkim łosoś, omul i jesiotr) i owoce morza (kalmary, kraby i przegrzebki). Natomiast syberyjską specjalnością jest wołowina przykryta żółtym serem (miaso po sibirski) i polędwica z tajgi (wyriezka po tajożnomu) – kawałki steku przyrządzone z ziołami. Za rarytas uważane są tu pielmieni – małe, gotowane pierożki z farszem mięsnym, podawane zwykle osobno ze śmietaną lub masłem albo w rosole.
Na deser zwykle podawane są lody (marożenaje). Rosjanie je uwielbiają i zjadają nawet przy minusowych temperaturach. Popularne są także ciastka w przeróżnych kolorach.
Rosjanie spożywają duże ilości alkoholu. Obecnie najbardziej popularne jest piwo, zdecydowanie tańsze niż wódka. W Rosji powstało wiele browarów produkujących smaczne miejscowe gatunki, np. Stiepan Razin, Niewskoje i Boczkarjow (produkowane w Sankt Petersburgu), Staryj Mielnik (produkt browaru Efes), Klinskoje i Sibirskaja Korona. Na rynku działają także zachodni producenci piwa, np. Stella Artois, Efes i Holsten.
Z mocniejszych alkoholi, najczęściej spożywane są wódki czyste, tj. Stolicznaja, Moskowskaja, Fłagman, Gżelka i Russkij Standard.
Zwiedzanie
Zdrowie
W Rosji występuje zagrożenie AIDS. Osobom planującym spędzić wczasy w Rosji zaleca się szczepienia przeciwko dyfterytowi, wirusowemu zapaleniu wątroby, tężcowi, żółtaczce. Często zdarzają się przyjezdnym choroby układu pokarmowego, dlatego też warto przestrzegać podstawowych zasad higieny. Warzywa i owoce należy myć uzdatnioną wodą, a jeśli to możliwe, obierać. Lepiej nie jeść lodów sprzedawanych na ulicy i unikać owoców morza, np. małży, ostryg i innych mięczaków, zbyt krótko przyrządzanego mięsa, zwłaszcza mielonego, a także gotowanych na parze skorupiaków. Picie taniej wódki jest bardzo niebezpiecznie. Najlepiej spożywać wyłącznie markowy alkohol z oryginalnej, zakręconej butelki z czerwono-białym znakiem akcyzy. Między Ministerstwami Zdrowia Polski i Rosji obowiązuje porozumienie gwarantujące wzajemną bezpłatną pomoc medyczną w razie nieszczęśliwych wypadków i nagłych zachorowań. Oznacza to, że za podstawową pomoc medyczną się nie płaci, lecz za większe operacje już tak.
Ambasada
Ambasada RP
123557 Moskwa, ul. Klimaszkina 4
tel. 007/095/2311500, fax 2311515, 2311555, 2344023
www.polandemb.ru
embassy@polandemb.ru.
-----------------------------------------------------------------
Źródło artykułu - http://www.centraltravel.pl/przewodniki/rosja/przewodnik-po-rosji
Najlepsze oferty last minute - www.CentralTravel.pl
Licząca ponad 17 mln km2 powierzchni Rosja ma wielkość kontynentu. Jest to największy pod względem zajmowanego obszaru kraj świata. Od północy graniczy z Morzem Arktycznym, na wschodzie z Oceanem Spokojnym, od południa z Chinami, Mongolią, Kazachstanem, Gruzją, Morzem Czarnym, na zachodzie z Ukrainą, Białorusią, Łotwą, Estonią, Finlandią, na niewielkim odcinku z Polską i Morzem Bałtyckim. Do Rosji należą również liczne wyspy na Morzu Arktycznym i Kuryle na Oceanie Spokojnym. Mimo tak ogromnych przestrzeni i odległości krajobraz Rosji jest w większości monotonny. Tworzą go nie kończące się stepy i delikatnie pofałdowana bezkresna równina. Europejską część kraju zajmuje rozległa Nizina Wschodnioeuropejska, rozciągająca się od zachodnich granic państwa po góry Ural. W południowej części występuje szereg wysoczyzn, pomiędzy którymi ciągną się obniżenia. Od południa Nizinę Wschodnioeuropejską ogranicza Kaukaz, od wschodu góry Ural. Tuż za Uralem rozpoczynają się bezkresne równiny Syberii. Na wschód od Uralu ciągnie się Nizina Zachodniosyberyjska. Kraina górska Syberii Środkowej składa się z szeregu systemów górskich: na południu łańcuchy Ałtaju, Sajanu Zachodniego, Sajanu Wschodniego i Tannu-Oła. Na północ od Sajanu ciągnie się Wyżyna Środkowosyberyjska, która na wschodzie opada łagodnie przechodząc w Płaskowyż Nadleński i Nizinę Środkowojakucką. Południową część Syberii Wschodniej zajmują góry: Bajkalskie, Barguzińskie, Jabłonowe i in. Pomiędzy nimi leżą głębokie obniżenia tektoniczne - w jednym z nich znajduje się Bajkał – najgłębsze jezioro świata (o głębokości 1620 m). Również wschodnią część Syberii zajmują góry: Wierchojańskie, Czerskiego, Kołymskie, Dżugdżur. Wschodnie wybrzeża kraju obmywają Morze Ochockie, Morze Beringa i Morze Japońskie.
Stolicą kraju jest Moskwa. Inne większe miasta to: Petersburg, Jekaterynburg, Nowosybirsk, Jarosław, Irkuck i Władywostok. Rosja w przeważającej części zamieszkana jest przez rodowitych Rosjan, ale mieszkają tu także Tatarzy, Ukraińcy, Baszkirzy i Czuwasze. Większość wierzących Rosjan należy do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Katolicy to głównie unici z Ukrainy, Niemcy i Polacy. Wyznawcy islamu (sunnici) to Tatarzy nadwołżańscy, Czuwasze, Baszkirzy i narody Kaukazu Północnego (Czeczeni, Ingusze, Kabaryjdyczycy, ludy Dagestanu). Buddyzm jest głównie religią Buriatów, Tuwińczyków i Kałmuków.
Językiem urzędowym jest rosyjski a obowiązującą walutą rubel. 1 rubel rosyjski (RUB) to 100 kopiejek.
Kultura i zwyczaje
Początki rosyjskiej kultury biorą się od czasu przyjścia chrześcijaństwa na Ruś. Od tych czasów Rosja stała się spadkobierczynią bizantyjskiej kultury, w klasztorach i cerkwiach gromadzono liczne dzieła literatury i sztuki, a one same po stuleciach przekształciły się w pomniki architektury. Rosyjska literatura, powstała na przełomie X-XI w. w związku z rozwojem piśmiennictwa i kultury feudalnej Rusi. Jej fundamentem stała się ustna twórczość ludowa - tzw. byliny, skazy, pieśni i legendy. Główną bazę sztuki rosyjskiej stanowiła kultura plemion południowo- i wschodniosłowiańskich, a także sztuka bizantyjska i grecka. Najstarsze zabytki na terenach Rosji pochodzą z paleolitu (statuetki, posążki zwierząt, rysunki naskalne itd.).
Ogromny obszar kraju, surowy klimat i jeszcze surowsza władza w dużym stopniu kształtowały postawy ludzi i wpływały na ich losy. Tak na Syberii powstała sieć obozów pracy Archipelagu Gułag, ale tak też doszło do utworzenia sekty, która żyjąc w głębokiej tajdze dopiero w 1980 roku dowiedziała się o upadku cara. We wsiach Kamczatki czy Uralu życie nadal toczy się jak przez setkami lat.
Lecz jest i lepsza, nowoczesna strona Rosji. Moskwa czy St. Petersburg to dynamiczne miasta pełne bogatych ludzi, luksusowych samochodów, ogromnych rezydencji, biur firmowym. Miasta te są szykowniejsze, większe i droższe niż wiele innych miast krajów zachodnich.
Mimo tego Rosja w dalszym ciągu uchodzi za „turystyczną prowincję”, z powodu niewykorzystanych zasobów i skarbów historii oraz kultury.
Turystyka
Rosja z względu na swój obszar, posiada bardzo interesujące obiekty historyczne, dobre muzea, teatry, uczelnie oraz liczne bogactwa naturalnego dziedzictwa. Kraj ten ma bez wątpienia duży potencjał turystyczny jednak ze względu na słabo rozwiniętą (i nastawioną głównie na zamożnych turystów) infrastrukturę turystyczną oraz wciąż niezbyt wysoki stopień stabilizacji polityczno-społecznej, kraj ten odwiedzany jest przez stosunkowo niewielu turystów. Najczęściej osoby decydujące się na wczasy w Rosji wybierają dwa główne miasta: Moskwę i St. Petersburg.
Podróż
Sposobów na dojazd do Rosji jest bardzo wiele. Wszystko oczywiście zależy od miasta przeznaczenia, a także od środków finansowych, którymi dysponuje turysta.
Najpopularniejszą drogą dojazdu jest kolejowe przejście graniczne w Terespolu. Wszystkie pociągi kursujące z Polski do Moskwy przekraczają granicę właśnie w Terespolu. Pociąg z Warszawy jedzie ok. 24h. Znacznie tańszym i lepszym rozwiązaniem jest podróż przez Ukrainę. Należy dojechać autobusem do Lwowa, a stamtąd wybrać jedno z dwóch bezpośrednich połączeń z Moskwą. Pociąg jedzie ok. 25h. Można także jechać przez Kijów.
Szybszym środkiem transportu (lecz o wiele droższym) jest samolot. Z Warszawy do Moskwy samoloty latają codziennie (lotnisko Szeremietiewo) a do Petersburga - trzy razy w tygodniu. Liniami lotniczymi obsługującymi te trasy, są PLL LOT i Aerofłot. Niestety żaden z tanich przewoźników nie obsługuje lotów do Rosji bezpośrednio z Polski. Do Moskwy i kilku innych miast w europejskiej części Rosji regularnie kursują samoloty różnych rosyjskich linii lotniczych oraz linii lotniczych państw byłego ZSRR. Jednak bezpieczeństwo podróżowania tymi liniami jest dosyć wątpliwe.
Kuchnia
Kuchnia rosyjska jest bardzo ciekawa oraz osobliwa ze względu na wiele wpływów z Europy oraz z Azji. Poza tym jest bardzo zróżnicowana jak i klimat, który panuje w tym kraju. Większość potraw ma kwaśno słodki smak, między innymi tak zwany szczi (kapuśniak). Jest to jedno z głównych dań tej kuchni znane od ponad 1000 lat. Szczi można podawać na różne sposoby: z mięsem oraz z samą cebulą, z małą ilością soku z jabłek, lub z dużą ilością soku z kapusty. Inne popularne zupy serwowane przez Rosjan to borszcz (barszcz z buraków), łapsza (rosół z kury z makaronem), okroszka (chłodnik warzywny na kwasie chlebowym) i solianka (pożywna zupa mięsna lub rybna z warzywami). Ponadto uznaniem cieszą się też bliny - rodzaj naleśników ze słonym lub słodkim farszem, danie mięsne boeuf strogonow i uzbecki płow.
W regionach nadmorskich jada się zwykle ryby (przede wszystkim łosoś, omul i jesiotr) i owoce morza (kalmary, kraby i przegrzebki). Natomiast syberyjską specjalnością jest wołowina przykryta żółtym serem (miaso po sibirski) i polędwica z tajgi (wyriezka po tajożnomu) – kawałki steku przyrządzone z ziołami. Za rarytas uważane są tu pielmieni – małe, gotowane pierożki z farszem mięsnym, podawane zwykle osobno ze śmietaną lub masłem albo w rosole.
Na deser zwykle podawane są lody (marożenaje). Rosjanie je uwielbiają i zjadają nawet przy minusowych temperaturach. Popularne są także ciastka w przeróżnych kolorach.
Rosjanie spożywają duże ilości alkoholu. Obecnie najbardziej popularne jest piwo, zdecydowanie tańsze niż wódka. W Rosji powstało wiele browarów produkujących smaczne miejscowe gatunki, np. Stiepan Razin, Niewskoje i Boczkarjow (produkowane w Sankt Petersburgu), Staryj Mielnik (produkt browaru Efes), Klinskoje i Sibirskaja Korona. Na rynku działają także zachodni producenci piwa, np. Stella Artois, Efes i Holsten.
Z mocniejszych alkoholi, najczęściej spożywane są wódki czyste, tj. Stolicznaja, Moskowskaja, Fłagman, Gżelka i Russkij Standard.
Zwiedzanie
- Moskwa: Kreml, Kamiergierskij pirieułok, pałac carski - Tieriemnyj Dworzec, cerkiew Dwunastu Apostołów, Pałac Senatu, Targ Wernisaż w parku Izmajłowskim Mauzoleum Włodzimierza Iljicza na Placu Czerwonym, Łaźnie Sandunowskie.
- Włodzimierz: Złote Wrota, na które wspinali się wojownicy oblegającej miasto mongolskiej Złotej Ordy.
- Abramcewo – wspaniała cerkiew Zbawiciela.
- Sankt Petersburg: Twierdza Pietropawłowska, barokowy Pałac Zimowy, Pałac Taurydzki, Ermitaż i Muzeum Rosyjskie, Newa, Teatr Maryjski, Sobór Isaakiejewski i Pietropawłowski.
- Kronsztad – wyspa marynarki wojennej i poświęcony jej sobór Morski.
- Pawłowsk – Wielki Pałac i przepiękne parki.
- Puszkin – wspaniale odnowiony Pałac Katarzyny.
- Pietrodworiec – zespół fontann Wielkiej Kaskady.
- Kaukaz: Osetia Północna, Bombaj, Elbrus, Źródło Narzan, Soczi.
- Ural: Romanowowie, Magnitogorsk, Baszkiria, Abzakow i Miniar.
- Syberia: Bajkał, Tomsk, Tuwa, Tobolsk, Ałtaj.
- Władywostok: fortyfikacje z początku XX w.
- Kamczatka - 1000-kilometrowy półwysep, aktywny obszar wulkaniczny.
- Nowogród Wielki: XIV-wieczna cerkiew Spasa na Iljinie.
Zdrowie
W Rosji występuje zagrożenie AIDS. Osobom planującym spędzić wczasy w Rosji zaleca się szczepienia przeciwko dyfterytowi, wirusowemu zapaleniu wątroby, tężcowi, żółtaczce. Często zdarzają się przyjezdnym choroby układu pokarmowego, dlatego też warto przestrzegać podstawowych zasad higieny. Warzywa i owoce należy myć uzdatnioną wodą, a jeśli to możliwe, obierać. Lepiej nie jeść lodów sprzedawanych na ulicy i unikać owoców morza, np. małży, ostryg i innych mięczaków, zbyt krótko przyrządzanego mięsa, zwłaszcza mielonego, a także gotowanych na parze skorupiaków. Picie taniej wódki jest bardzo niebezpiecznie. Najlepiej spożywać wyłącznie markowy alkohol z oryginalnej, zakręconej butelki z czerwono-białym znakiem akcyzy. Między Ministerstwami Zdrowia Polski i Rosji obowiązuje porozumienie gwarantujące wzajemną bezpłatną pomoc medyczną w razie nieszczęśliwych wypadków i nagłych zachorowań. Oznacza to, że za podstawową pomoc medyczną się nie płaci, lecz za większe operacje już tak.
Ambasada
Ambasada RP
123557 Moskwa, ul. Klimaszkina 4
tel. 007/095/2311500, fax 2311515, 2311555, 2344023
www.polandemb.ru
embassy@polandemb.ru.
-----------------------------------------------------------------
Źródło artykułu - http://www.centraltravel.pl/przewodniki/rosja/przewodnik-po-rosji
Najlepsze oferty last minute - www.CentralTravel.pl
Przewodnik po państwach - Kirgistan
Położenie, powierzchnia i ludność
Kirgistan jest jedną z najmniejszych, byłych republik radzieckich. Zajmuje obszar 198 500 km2. Miejscami teren kraju wznosi się na imponujące wysokości, tak jak w przypadku Pika Pobiedy w górach Tien-szan na granicy z Chinami. Od gór tych przez terytorium Kirgistanu ciągną się na zachód ogromne, pokryte lodowcami łańcuchy górskie, takie jak Góry Fergańskie, Góry Kirgiskie i Ałatau Atłaski. Na wschodzie masyw Tien-szan otacza wielkie górskie jezioro Issyk-kul o powierzchni 6280 km2, a nieco dalej na zachód leżą dwie wielkie doliny – Marun i Kotlina Fergańska. Największymi rzekami kraju są: Naryn, Tałas, Czu i Tarym. Kraj położony jest w strefie aktywnej sejsmicznie. Kirgistan graniczy z Kazachstanem, Chinami, Tadżykistanem i Uzbekistanem. Stolicą państwa jest Biszkek.
Kraj zamieszkuje wiele narodowości. Najliczniejszą grupę stanowią kirgiscy muzułmanie oraz Rosjanie. Ponadto żyją tu Uzbecy, Ukraińcy, Tatarzy, Kazachowie, Tadżykowie, Azerowie, Ujgurzy, Niemcy a nawet Polacy.
Językiem urzędowym jest kirgiski i rosyjski, a obowiązująca walutą – som. 1 som kirgiski (KGS) = 100 tyiyn.
Kultura i zwyczaje
Kirgizi to naród niezwykle przyjazny, otwarty, serdeczny i gościnny. Chętnie zapraszają obcokrajowców do domu, chcą dowiedzieć się o nich, o ich krajach i po prostu poznać ich. Obrazą dla gospodarzy jest przejść obok, nie pozdrawiając, nie zamieniając kilku słów. Jeśli zaproszą do środka, nie powinno się odmawiać. Zawsze można liczyć na piałkę (czarka bez uszka) herbaty i kawałek chleba - pysznej okrągłej lepioszki. Kobiety gospodarza podczas gościny siadają zwykle na skraju dywau (tkanego z sierści barana albo wielbłąda) i bacznie obserwują gościa pilnując, by jego czarka nie była pusta. Jeśli gość zaspokoi pragnienie, powinien położyć dłoń na piałce, mówiąc „rahmat” (dziękuję) - to sygnał dla gospodyni, żeby więcej nie nalewać.
U starych czabanów wieczorem przy ognisku można posłuchać pasjonujących myśliwskich opowieści i nierzadko narzekań na ciężki los i rządy prezydenta Akajeva.
Turystyka
Kirgistan to przede wszystkim Jezioro Issyk-kul oraz góry. Nad Issyk-kulem można odpoczywać na piaszczystych plażach (na brzegu północnym jest jednak dużo turystów głównie z Kazachstanu i Rosji) oraz kamienisto–żwirowych (na południowym brzegu, gdzie małko to przyjeżdża). Naokoło rozpościerają się widoki na szczyty o wysokości czterech tysięcy metrów. Góry kirgiskie oferują ogromne możliwości dla miłośników aktywnego wypoczynku. Można wybrać się na prostą, pieszą wędrówkę lub też ekstremalną wspinaczkę grubo ponad 7 tys. metrów. Warto wybrać się na spacer do zielonych dolin, otoczonych ośnieżonymi szczytami, z których spływają lodowce. Istnieje też alternatywa dla mniej aktywnych – na góry (nie zdobywając wierzchołków) można popatrzeć z końskiego grzbietu. Ciekawe są też lasy orzechowe nieopodal Andidżanu, oraz „Patagonia Azji Środkowej” czyli potężne skalne ściany w rejonie Batkenu.
Podróż
Nie ma bezpośrednich połączeń z Polski do Kirgistanu. Do stolicy kraju można polecieć z przesiadką np. w Stambule, Moskwie albo Londynie. Międzynarodowy port lotniczy znajduje się również w Osz.
Obecnie najtańszą opcją spośród wymienionych jest lot British Airways: Warszawa – Londyn Heathrow – Biszkek; czas trwania lotu z przesiadkami wynosi 15,5 godziny. Lotnisko w Kirgistanie znajduje się w miejscowości Manas około 40 km od stolicy. Z lotniska najłatwiej dostać się do Biszkeku wynajętą taksówką lub busem.
Z Rosji dotrzeć można również pociągiem. Jednakże mało kto decyduje się na tę 5 dniową, męczącą podróż.
Kuchnia
Kuchnia kirgiska należy kuchni środkowoazjatyckiej, potrawy zbliżone są do tych serwowanych przez Kazachów i Uzbeków, bazują głównie na mięsie (wołowina lub drób). Najpopularniejszymi potrawami są: beszparmak - konina gotowana w bulionie z kawałkami ciasta, płow - ryż z baraniną, marchewką i cebulą, lagman - gruby makaron z mięsno-warzywnym sosem, pelmeny – rosyjska wersja tortellini. Potrawy te najczęściej zagryzane są chlebem. Jako masło Kirgizi stosują owczy tłuszcz lub kaymak – rodzaj tłustego kremu. Bardzo popularny jest też ayran (jogurt) oraz suzmoe (rodzaj twarogu).Kirgizi specjalizują się także w różnego rodzaju sałatkach i surówkach.
Narodowym napojem jest kumyss, czyli sfermentowane kobyle mleko, ma ono lekko gorzkawy smak i często zawiera odrobinę alkoholu. To eliksir życia, jak mawiają Kirgizi. Najlepszy kumys można kupić w okolicach przełęczy Tëo-Aszuu.
Zwiedzanie
Zdrowie
Konieczne jest zaświadczenie potwierdzające, że nie jest się nosicielem HIV (najlepiej w języku rosyjskim, w ostateczności w angielskim). Zagrożenia: infekcje pokarmowe, pasożyty, cholera, żółtaczka, malaria. Zalecane szczepienia: przeciw żółtaczce pokarmowej A i B. Osoby spędzające wczasy w Kirgistanie powinny szczególnie zadbać o higienę. Należy dokładnie myć kupione produkty, pić tylko przegotowaną lub butelkowaną wodę oraz nie kupować produktów spożywczych na bazarach. Służba zdrowia w Kirgistanie jest na niskim poziomie, warunki w placówkach medycznych nie są najlepsze. Brakuje podstawowych lekarstw i sprzętu medycznego. Przed wyjazdem warto ubezpieczyć się od kosztów leczenia, gdyż opieka medyczna jest odpłatna.
Ambasady
W Kirgistanie nie ma polskiej placówki dyplomatycznej. Akredytację posiada ambasador RP w Ałmaty w Kazachstanie.
Ambasada RP w Armaty
ul. Dżarkiencka 9, róg Iskanderowa 11/13 (rejon Gornyj Gigant)
050059 Ałmaty
tel. (00-7 727) 258 15 51, 258 16 17, fax (00-7 727) 258 15 50
ambpol@poland.kz
www.almaty.polemb.net.
-----------------------------------------------------------------
Źródło artykułu - http://www.centraltravel.pl/przewodniki/kirgistan/przewodnik-po-kirgistanie
Najlepsze oferty last minute - www.CentralTravel.pl
Kirgistan jest jedną z najmniejszych, byłych republik radzieckich. Zajmuje obszar 198 500 km2. Miejscami teren kraju wznosi się na imponujące wysokości, tak jak w przypadku Pika Pobiedy w górach Tien-szan na granicy z Chinami. Od gór tych przez terytorium Kirgistanu ciągną się na zachód ogromne, pokryte lodowcami łańcuchy górskie, takie jak Góry Fergańskie, Góry Kirgiskie i Ałatau Atłaski. Na wschodzie masyw Tien-szan otacza wielkie górskie jezioro Issyk-kul o powierzchni 6280 km2, a nieco dalej na zachód leżą dwie wielkie doliny – Marun i Kotlina Fergańska. Największymi rzekami kraju są: Naryn, Tałas, Czu i Tarym. Kraj położony jest w strefie aktywnej sejsmicznie. Kirgistan graniczy z Kazachstanem, Chinami, Tadżykistanem i Uzbekistanem. Stolicą państwa jest Biszkek.
Kraj zamieszkuje wiele narodowości. Najliczniejszą grupę stanowią kirgiscy muzułmanie oraz Rosjanie. Ponadto żyją tu Uzbecy, Ukraińcy, Tatarzy, Kazachowie, Tadżykowie, Azerowie, Ujgurzy, Niemcy a nawet Polacy.
Językiem urzędowym jest kirgiski i rosyjski, a obowiązująca walutą – som. 1 som kirgiski (KGS) = 100 tyiyn.
Kultura i zwyczaje
Kirgizi to naród niezwykle przyjazny, otwarty, serdeczny i gościnny. Chętnie zapraszają obcokrajowców do domu, chcą dowiedzieć się o nich, o ich krajach i po prostu poznać ich. Obrazą dla gospodarzy jest przejść obok, nie pozdrawiając, nie zamieniając kilku słów. Jeśli zaproszą do środka, nie powinno się odmawiać. Zawsze można liczyć na piałkę (czarka bez uszka) herbaty i kawałek chleba - pysznej okrągłej lepioszki. Kobiety gospodarza podczas gościny siadają zwykle na skraju dywau (tkanego z sierści barana albo wielbłąda) i bacznie obserwują gościa pilnując, by jego czarka nie była pusta. Jeśli gość zaspokoi pragnienie, powinien położyć dłoń na piałce, mówiąc „rahmat” (dziękuję) - to sygnał dla gospodyni, żeby więcej nie nalewać.
U starych czabanów wieczorem przy ognisku można posłuchać pasjonujących myśliwskich opowieści i nierzadko narzekań na ciężki los i rządy prezydenta Akajeva.
Turystyka
Kirgistan to przede wszystkim Jezioro Issyk-kul oraz góry. Nad Issyk-kulem można odpoczywać na piaszczystych plażach (na brzegu północnym jest jednak dużo turystów głównie z Kazachstanu i Rosji) oraz kamienisto–żwirowych (na południowym brzegu, gdzie małko to przyjeżdża). Naokoło rozpościerają się widoki na szczyty o wysokości czterech tysięcy metrów. Góry kirgiskie oferują ogromne możliwości dla miłośników aktywnego wypoczynku. Można wybrać się na prostą, pieszą wędrówkę lub też ekstremalną wspinaczkę grubo ponad 7 tys. metrów. Warto wybrać się na spacer do zielonych dolin, otoczonych ośnieżonymi szczytami, z których spływają lodowce. Istnieje też alternatywa dla mniej aktywnych – na góry (nie zdobywając wierzchołków) można popatrzeć z końskiego grzbietu. Ciekawe są też lasy orzechowe nieopodal Andidżanu, oraz „Patagonia Azji Środkowej” czyli potężne skalne ściany w rejonie Batkenu.
Podróż
Nie ma bezpośrednich połączeń z Polski do Kirgistanu. Do stolicy kraju można polecieć z przesiadką np. w Stambule, Moskwie albo Londynie. Międzynarodowy port lotniczy znajduje się również w Osz.
Obecnie najtańszą opcją spośród wymienionych jest lot British Airways: Warszawa – Londyn Heathrow – Biszkek; czas trwania lotu z przesiadkami wynosi 15,5 godziny. Lotnisko w Kirgistanie znajduje się w miejscowości Manas około 40 km od stolicy. Z lotniska najłatwiej dostać się do Biszkeku wynajętą taksówką lub busem.
Z Rosji dotrzeć można również pociągiem. Jednakże mało kto decyduje się na tę 5 dniową, męczącą podróż.
Kuchnia
Kuchnia kirgiska należy kuchni środkowoazjatyckiej, potrawy zbliżone są do tych serwowanych przez Kazachów i Uzbeków, bazują głównie na mięsie (wołowina lub drób). Najpopularniejszymi potrawami są: beszparmak - konina gotowana w bulionie z kawałkami ciasta, płow - ryż z baraniną, marchewką i cebulą, lagman - gruby makaron z mięsno-warzywnym sosem, pelmeny – rosyjska wersja tortellini. Potrawy te najczęściej zagryzane są chlebem. Jako masło Kirgizi stosują owczy tłuszcz lub kaymak – rodzaj tłustego kremu. Bardzo popularny jest też ayran (jogurt) oraz suzmoe (rodzaj twarogu).Kirgizi specjalizują się także w różnego rodzaju sałatkach i surówkach.
Narodowym napojem jest kumyss, czyli sfermentowane kobyle mleko, ma ono lekko gorzkawy smak i często zawiera odrobinę alkoholu. To eliksir życia, jak mawiają Kirgizi. Najlepszy kumys można kupić w okolicach przełęczy Tëo-Aszuu.
Zwiedzanie
- Jezioro Issyk-Kuł i jego okolice: kąpiel w termalnych źródłach, relaks w nadbrzeżnych uzdrowiskach oraz obserwowanie dzikiej przyrody.
- Ała-Arcza – urwisty kanion, skąd widać najwyższe szczyty regionu.
- Chopłon-Ata: hipodrom, gdzie odbywają się wyścigi konne.
- Okolice Jalalabadu - największy targ orzeszków ziemnych.
- Karakoł - miasto na wschodnim brzegu jeziora Issyk-kul, stanowiące ważny rosyjski posterunek wojskowy w Azji Środkowej.
- Dolina Tash -Rabat, w której zatrzymywali się kupcy w drodze karawany do Europy. W dolinie tej wypasa się konie, jaki, kozy i owce. Stoi tam również kamienna Forteca z XI w.
Zdrowie
Konieczne jest zaświadczenie potwierdzające, że nie jest się nosicielem HIV (najlepiej w języku rosyjskim, w ostateczności w angielskim). Zagrożenia: infekcje pokarmowe, pasożyty, cholera, żółtaczka, malaria. Zalecane szczepienia: przeciw żółtaczce pokarmowej A i B. Osoby spędzające wczasy w Kirgistanie powinny szczególnie zadbać o higienę. Należy dokładnie myć kupione produkty, pić tylko przegotowaną lub butelkowaną wodę oraz nie kupować produktów spożywczych na bazarach. Służba zdrowia w Kirgistanie jest na niskim poziomie, warunki w placówkach medycznych nie są najlepsze. Brakuje podstawowych lekarstw i sprzętu medycznego. Przed wyjazdem warto ubezpieczyć się od kosztów leczenia, gdyż opieka medyczna jest odpłatna.
Ambasady
W Kirgistanie nie ma polskiej placówki dyplomatycznej. Akredytację posiada ambasador RP w Ałmaty w Kazachstanie.
Ambasada RP w Armaty
ul. Dżarkiencka 9, róg Iskanderowa 11/13 (rejon Gornyj Gigant)
050059 Ałmaty
tel. (00-7 727) 258 15 51, 258 16 17, fax (00-7 727) 258 15 50
ambpol@poland.kz
www.almaty.polemb.net.
-----------------------------------------------------------------
Źródło artykułu - http://www.centraltravel.pl/przewodniki/kirgistan/przewodnik-po-kirgistanie
Najlepsze oferty last minute - www.CentralTravel.pl
Przewodniki po miastach. - Austria, Salzburg
Salzburg to miasto wspaniale położone w północno-zachodniej Austrii, otoczone wysokimi Alpami. Przepływa tędy rzeka Salzach. Salzburg liczący 150 tys. mieszkańców jest stolicą landu sąsiadującego z niemiecką Bawarią. Miasto, usadowione wśród niedostepnych gór, przez długie wieki mogło zachować niezawisłość balansując pomiędzy Niemcami na północy, dworem habsburskim na wschodzie oraz ulegając mocnym wpływom Włoch. W pobliżu Salzburga znajdują się wyborne ośrodki narciarskie Austrii, szeroko znane w Europie. Biegnie tędy najpiękniejsza wysokogórska droga widokowa Austrii - Grossglockner Hochalpenstrasse. Salzburg to perła architektury barokowej Austrii. To miasto, w którym narodził się i komponował na dworze arcybiskupim Wolfgang Amadeusz Mozart. Ku jego pamięci co roku w Salzburgu odbywa się festiwal teatralno-operowy, który przyciąga tłumy melomanów chcących usłyszeć muzykę Mozarta w mieście, w którym się wychował.
Warto zobaczyć
Salzburg można podzielić na trzy rejony turystyczne. Pierwszy, najpiękniejszy i mogący poszczycić się największą ilością zabytków, leży na lewym brzegu Salzachu. Kolejny rejon rozciaga się na Wzgórzu Mnichów (Mönchsberg). Trzecia część, tzw. nowe miasto, leży po drugiej stronie rzeki.
Stare miasto (Altstadt), położone pomiędzy Wzgórzem Mnichów a rzeką Salzach, od 1 stycznia 1997 r. jest na liście Światowego Dziedzictwa Kulturalnego UNESCO. Nie ma chyba bardziej zwartego i jednorodnego kompleksu barokowego w Austrii niż starówka salzburska.
W połowie XVII w. arcybiskup Wolf Dietrich von Raitenau, chcąc upodobnić Salzburg do Rzymu, nakazał wyburzyć kilkaset średniowiecznych kamienic i na tym miejscu wytyczyć nowe place oraz rezydencje wzorowane na gmachach rzymskich. Odtąd w pejzażu miasta królują barokowe kopuły, wieże kościelne i fontanny. Cała starówka jest zamknięta dla ruchu kołowego.
Centralnym miejscem starówki jest katedra (Dom), otoczona placem Residenz od północy i Kapitelplatz od południa. Pierwotnie w tym miejscu stał kościół ufundowany w 774 r. przez św. Wirgiliusza-Irlandczyka, który tu sprawował posługę kapłańską, a po śmierci został kanonizowany za zasługi dla kościoła tej ziemi. Kościół kilkakrotnie spalił się. Obecna bryła pochodzi z wczesnego baroku i często bywa przedstawiana jako najbardziej okazała katedra barokowa na północ od Alp. Zaprojektował ją Włoch Santino Solari. Świątynię budowaną przez 14 lat konsekrowano w 1628 r. Potężna barokowa kopuła została zniszczona podczas nalotów alianckich podczas II wojny światowej. Później starannie ją odnowiono. W środku nie ma wielkich dzieł sztuki. Natomiast na katedralnych organach grywał Mozart. W muzeum i skarbcu katedralnym zgromadzono przedmioty będące wcześniej własnością kolejnych arcybiskupów Salzburga.
Znacznie ciekawszy jest kościół Franciszkanów (Franziskanerkirche). W sylwetce tej budowli styl romański miesza się z gotykiem, a całość uzupełniają barokowe wstawki dodane w trakcie przeróbek świątyni. Szczególnie piękny jest romański portal. Pochodzi on z pierwotnego kościoła z XIII w. Prowadzi do prezbiterium z figurami Chrystusa, św. Ruperta i św. Piotra. Wyposażenie kościoła wyszło w większości spod dłuta największego architekta barokowego, Johanna Bernharda Fischera von Erlacha. Artysta zachował w centralnym miejscu ołtarza wizerunek Madonny, oddając tym samym hołd Michaelowi Pacherowi, który jest twórcą tej pięknej rzeźby.
Do zachodniej krawędzi katedry salzburskiej przylega budynek Residenz. To siedziba książąt-arcybiskupów Salzburga. Swoje powstanie zawdzięcza arcybiskupowi Wolfowi Dietrichowi von Raitenau. Jak większość zabytków staromiejskich, tak i Residenz jest przykładem dojrzałego baroku. Po sekularyzacji księstwa gmach został siedzibą władz lokalnych. Obecnie mieszczą się w nim urzędy. W górnych piętrach eksponowana jest kolekcja obrazów. Na uwagę zasługuje kolekcja malarstwa niderlandzkiego i flamandzkiego. Znajduje się tu również niewielkie muzeum wnętrz.
Getreidegasse jest najdłuższą i najbardziej elegancką ulicą starego miasta. Delikatne portale kamienic i dziedzińce z podcieniami dodają uroku tej wąskiej uliczce biegnącej równoglegle do rzeki Salzach. W domu pod numerem 9 9 stycznia 1756 r. na świat przyszedł Wolfgang Amadeusz Mozart. Był on jednym z siedmiorga dzieci Leopolda i Anny, którzy zajmowali jedno piętro w domu. W 1880 r. międzynarodowa fundacja Mozarteum założyła muzeum, w którym możemy podziwiać wiele pamiątek po genialnym kompozytorze. Można obejrzeć tu portrety rodzinne, skrzypce i klawikord, na którym grywał Mozart.
W północnej części starego miasta mieści się Museum der Moderne Art (Muzeum Sztuki Nowoczesnej). Muzeum znajduje się na skarpie Wzgórza Mnichów. Dojeżdża się tam windą z Anton-Neumayr-Platz. W zbiorach tego muzeum warto przede wszystkim przyjrzeć się płótnom artystów przełomu XIX i XX w., takim jak Gustaw Klimt, Oskar Kokoschka i Alfred Kubin. Znajduje się tu również dział poświęcony austriackim ekspresjonistom: Herbertowi Boecklowi, Eduardowi Bäumerowi i Hansowi Froniusowi. Eksponuje się również prace współczesnych malarzy austriackich.
Na Wzgórzu Mönchsberg, nad starówką Salzbruga góruje potężna twierdza Hohensalzburg - Górny Salzburg. Można tu dotrzeć kolejką. Twierdza powstała w XI w., w czasie walk pomiędzy cesarstwem a papiestwem. W następnych wiekach stopniowo ją rozbudowywano. Dziesiejszy kształt zawdzięcza arcybiskupowi Leonhardowi von Keutschach. Motyw rzepy, jego herbu spotyka się w całym zamku. W XIX w. były tu koszary wojskowe. Obecnie twierdzę można zwiedzać. Należy się nastawić na dłuższy spacer, gdyż ta największa w środkowej Europie, zachowana w nienaruszonym stanie fortyfikacja była niemal samodzielnym miastem i zajmuje dużą powierzchnię. Posiadała własną piekarnię, kuźnię, zbrojownię, stajnie. Z bastionów i murów w stronę miasta szczerzą lufy stare armaty, które kiedyś odstręczały krnąbrnych mieszczan od buntów. Przez wieżę zamkową (Glockenturm) prowadzi droga do komnat zamkowych. Nazwa wieży pochodzi od dzwonu (Glocken - dzwon), który został tu założony w 1503 r. W narożnej wieży Reckturm mieściło się więzienie i izby katowskie. Przetrzymywany był w niej udzielny władca, arcybiskup Dietrich, który bezlitośnie ciemiężył poddanych. W końcu sam został wtrącony do lochu, w którym przetrzymywał buntowników. Metoda wymuszania zeznań za pomocą tortur była stosowana w Austrii jeszcze do 1893 r. Najpiękniejszą komnatą w zamku jest Goldene Stube (Złota komnata). Jest to bogato zdobiona izba z kasetonowym sufitem i gotyckim piecem kaflowym. Jest on wyłożony ceramicznymi płytkami w różnobarwne wzory.
Po drugiej stronie rzeki, na prawym brzegu Salzachu znajduje się kilka interesujących zabytków, zwłaszcza związanych z Mozartem.
Przy Makartplatz, w kamienicy zwanej Mozart-Wohnhaus mieszkał w latach 1773-87 Mozart. W czasie bombardowań alianckich podczas II wojny światowej dom został zniszczony. Po wojnie kamienicę zrekonstruowano i urządzono w nim małe mozartowskie muzeum.
W północno-wschodniej części Makartplatz znajduje się kościół pw. św. Trójcy. To pierwsza świątynia jaką zaprojektował Johann Bernhard Fischer von Erlach po powrocie z Rzymu. Do skonstruowania tego kościoła natchnęły go świątynie Wiecznego Miasta.
Arcybiskupi Salzburga mieli obowiązek żyć w celibacie jak każdy kapłan. Nie każdy z nich przestrzegał wytrwale tej reguły. Najbardziej jednak z nakazów prawa kanonicznego kpił arcybiskup Wolf Dietrich von Raitenau, który w 1606 r. wybudował oficjalnie dla swojej kochanki, Salome Alt, córki żydowskiego kupca, Pałac Mirabell. Uznał 15 dzieci, które mu urodziła. Założył również ogrody wokół pałacu, żeby mogła w nich spacerować z całą gromadą. W roku 1727, na zlecenie arcybiskupa Franza Antona Harracha, architekt von Hildebrandt przebudował pałac. Niestety wskutek pożaru część pomieszczeń utraciła swój dawny charakter. Ale do tej pory można podziwiać Schody Aniołów z rzeźbami Georga Donnera i salę marmurową z bogatą dekoracją stiukową. W ogrodzie otaczającym Mirabell znajdują się rzeźby przedstawiające m.in. postaci mitologii greckiej. W południowym skrzydle ogrodu mieści się oranżeria, w której otwarte jest niewielkie muzeum z galerią obrazów barokowych.
Noclegi
W Salzburgu jest mnóstwo świetnych hoteli. Ponieważ przybywa tu dużo turystów, miłośników muzyki Mozarta oraz przedsiębiorców wybór i jakość hoteli jest zróżnicowana. Należy jednak wcześniej zarezerwować miejsce, zwłaszcza w czerwcu i lipcu, kiedy ma miejsce festiwal mozartowski.
Hotel Sacher - Salzburg Schwarzstrasse 5-7 - tel.: +43 662 889770 - salzburg@sacher.com Jeden z najlepszych hoteli w Salzburgu. Do jego gości należeli Beatlesi. Każdy pokój ma inny wystrój. Obsługa jest dyskretna i uprzejma.
Gastronomia
W Salzburgu nie ma kłopotu ze znalezieniem dobrego lokalu gastronomicznego. Wybór restauracji jest ogromny. Oferują one różnego rodzaju kuchnię: od tradycyjnej austriackiej, z nieśmiertelnym Wienerschnitzel na obiad, przez skromną ale smaczną kuchnię tyrolską, po kuchnię śródziemnomorską z Włoch.
Alt Salzburg (Bürgerspitalgasse 2 - tel.: +43 662 841476 - altsalzburg@aon.at) to dobry i niedrogi lokal w centrum miasta. Mieści się w rustykalnym wnętrzu i serwuje kuchnię austriacką. Warto wcześniej zarezerwować stolik.
-----------------------------------------------------------------
Źródło artykułu - http://www.centraltravel.pl/przewodniki/austria/salzburg
Najlepsze oferty last minute - www.CentralTravel.pl
Warto zobaczyć
Salzburg można podzielić na trzy rejony turystyczne. Pierwszy, najpiękniejszy i mogący poszczycić się największą ilością zabytków, leży na lewym brzegu Salzachu. Kolejny rejon rozciaga się na Wzgórzu Mnichów (Mönchsberg). Trzecia część, tzw. nowe miasto, leży po drugiej stronie rzeki.
Stare miasto (Altstadt), położone pomiędzy Wzgórzem Mnichów a rzeką Salzach, od 1 stycznia 1997 r. jest na liście Światowego Dziedzictwa Kulturalnego UNESCO. Nie ma chyba bardziej zwartego i jednorodnego kompleksu barokowego w Austrii niż starówka salzburska.
W połowie XVII w. arcybiskup Wolf Dietrich von Raitenau, chcąc upodobnić Salzburg do Rzymu, nakazał wyburzyć kilkaset średniowiecznych kamienic i na tym miejscu wytyczyć nowe place oraz rezydencje wzorowane na gmachach rzymskich. Odtąd w pejzażu miasta królują barokowe kopuły, wieże kościelne i fontanny. Cała starówka jest zamknięta dla ruchu kołowego.
Centralnym miejscem starówki jest katedra (Dom), otoczona placem Residenz od północy i Kapitelplatz od południa. Pierwotnie w tym miejscu stał kościół ufundowany w 774 r. przez św. Wirgiliusza-Irlandczyka, który tu sprawował posługę kapłańską, a po śmierci został kanonizowany za zasługi dla kościoła tej ziemi. Kościół kilkakrotnie spalił się. Obecna bryła pochodzi z wczesnego baroku i często bywa przedstawiana jako najbardziej okazała katedra barokowa na północ od Alp. Zaprojektował ją Włoch Santino Solari. Świątynię budowaną przez 14 lat konsekrowano w 1628 r. Potężna barokowa kopuła została zniszczona podczas nalotów alianckich podczas II wojny światowej. Później starannie ją odnowiono. W środku nie ma wielkich dzieł sztuki. Natomiast na katedralnych organach grywał Mozart. W muzeum i skarbcu katedralnym zgromadzono przedmioty będące wcześniej własnością kolejnych arcybiskupów Salzburga.
Znacznie ciekawszy jest kościół Franciszkanów (Franziskanerkirche). W sylwetce tej budowli styl romański miesza się z gotykiem, a całość uzupełniają barokowe wstawki dodane w trakcie przeróbek świątyni. Szczególnie piękny jest romański portal. Pochodzi on z pierwotnego kościoła z XIII w. Prowadzi do prezbiterium z figurami Chrystusa, św. Ruperta i św. Piotra. Wyposażenie kościoła wyszło w większości spod dłuta największego architekta barokowego, Johanna Bernharda Fischera von Erlacha. Artysta zachował w centralnym miejscu ołtarza wizerunek Madonny, oddając tym samym hołd Michaelowi Pacherowi, który jest twórcą tej pięknej rzeźby.
Do zachodniej krawędzi katedry salzburskiej przylega budynek Residenz. To siedziba książąt-arcybiskupów Salzburga. Swoje powstanie zawdzięcza arcybiskupowi Wolfowi Dietrichowi von Raitenau. Jak większość zabytków staromiejskich, tak i Residenz jest przykładem dojrzałego baroku. Po sekularyzacji księstwa gmach został siedzibą władz lokalnych. Obecnie mieszczą się w nim urzędy. W górnych piętrach eksponowana jest kolekcja obrazów. Na uwagę zasługuje kolekcja malarstwa niderlandzkiego i flamandzkiego. Znajduje się tu również niewielkie muzeum wnętrz.
Getreidegasse jest najdłuższą i najbardziej elegancką ulicą starego miasta. Delikatne portale kamienic i dziedzińce z podcieniami dodają uroku tej wąskiej uliczce biegnącej równoglegle do rzeki Salzach. W domu pod numerem 9 9 stycznia 1756 r. na świat przyszedł Wolfgang Amadeusz Mozart. Był on jednym z siedmiorga dzieci Leopolda i Anny, którzy zajmowali jedno piętro w domu. W 1880 r. międzynarodowa fundacja Mozarteum założyła muzeum, w którym możemy podziwiać wiele pamiątek po genialnym kompozytorze. Można obejrzeć tu portrety rodzinne, skrzypce i klawikord, na którym grywał Mozart.
W północnej części starego miasta mieści się Museum der Moderne Art (Muzeum Sztuki Nowoczesnej). Muzeum znajduje się na skarpie Wzgórza Mnichów. Dojeżdża się tam windą z Anton-Neumayr-Platz. W zbiorach tego muzeum warto przede wszystkim przyjrzeć się płótnom artystów przełomu XIX i XX w., takim jak Gustaw Klimt, Oskar Kokoschka i Alfred Kubin. Znajduje się tu również dział poświęcony austriackim ekspresjonistom: Herbertowi Boecklowi, Eduardowi Bäumerowi i Hansowi Froniusowi. Eksponuje się również prace współczesnych malarzy austriackich.
Na Wzgórzu Mönchsberg, nad starówką Salzbruga góruje potężna twierdza Hohensalzburg - Górny Salzburg. Można tu dotrzeć kolejką. Twierdza powstała w XI w., w czasie walk pomiędzy cesarstwem a papiestwem. W następnych wiekach stopniowo ją rozbudowywano. Dziesiejszy kształt zawdzięcza arcybiskupowi Leonhardowi von Keutschach. Motyw rzepy, jego herbu spotyka się w całym zamku. W XIX w. były tu koszary wojskowe. Obecnie twierdzę można zwiedzać. Należy się nastawić na dłuższy spacer, gdyż ta największa w środkowej Europie, zachowana w nienaruszonym stanie fortyfikacja była niemal samodzielnym miastem i zajmuje dużą powierzchnię. Posiadała własną piekarnię, kuźnię, zbrojownię, stajnie. Z bastionów i murów w stronę miasta szczerzą lufy stare armaty, które kiedyś odstręczały krnąbrnych mieszczan od buntów. Przez wieżę zamkową (Glockenturm) prowadzi droga do komnat zamkowych. Nazwa wieży pochodzi od dzwonu (Glocken - dzwon), który został tu założony w 1503 r. W narożnej wieży Reckturm mieściło się więzienie i izby katowskie. Przetrzymywany był w niej udzielny władca, arcybiskup Dietrich, który bezlitośnie ciemiężył poddanych. W końcu sam został wtrącony do lochu, w którym przetrzymywał buntowników. Metoda wymuszania zeznań za pomocą tortur była stosowana w Austrii jeszcze do 1893 r. Najpiękniejszą komnatą w zamku jest Goldene Stube (Złota komnata). Jest to bogato zdobiona izba z kasetonowym sufitem i gotyckim piecem kaflowym. Jest on wyłożony ceramicznymi płytkami w różnobarwne wzory.
Po drugiej stronie rzeki, na prawym brzegu Salzachu znajduje się kilka interesujących zabytków, zwłaszcza związanych z Mozartem.
Przy Makartplatz, w kamienicy zwanej Mozart-Wohnhaus mieszkał w latach 1773-87 Mozart. W czasie bombardowań alianckich podczas II wojny światowej dom został zniszczony. Po wojnie kamienicę zrekonstruowano i urządzono w nim małe mozartowskie muzeum.
W północno-wschodniej części Makartplatz znajduje się kościół pw. św. Trójcy. To pierwsza świątynia jaką zaprojektował Johann Bernhard Fischer von Erlach po powrocie z Rzymu. Do skonstruowania tego kościoła natchnęły go świątynie Wiecznego Miasta.
Arcybiskupi Salzburga mieli obowiązek żyć w celibacie jak każdy kapłan. Nie każdy z nich przestrzegał wytrwale tej reguły. Najbardziej jednak z nakazów prawa kanonicznego kpił arcybiskup Wolf Dietrich von Raitenau, który w 1606 r. wybudował oficjalnie dla swojej kochanki, Salome Alt, córki żydowskiego kupca, Pałac Mirabell. Uznał 15 dzieci, które mu urodziła. Założył również ogrody wokół pałacu, żeby mogła w nich spacerować z całą gromadą. W roku 1727, na zlecenie arcybiskupa Franza Antona Harracha, architekt von Hildebrandt przebudował pałac. Niestety wskutek pożaru część pomieszczeń utraciła swój dawny charakter. Ale do tej pory można podziwiać Schody Aniołów z rzeźbami Georga Donnera i salę marmurową z bogatą dekoracją stiukową. W ogrodzie otaczającym Mirabell znajdują się rzeźby przedstawiające m.in. postaci mitologii greckiej. W południowym skrzydle ogrodu mieści się oranżeria, w której otwarte jest niewielkie muzeum z galerią obrazów barokowych.
Noclegi
W Salzburgu jest mnóstwo świetnych hoteli. Ponieważ przybywa tu dużo turystów, miłośników muzyki Mozarta oraz przedsiębiorców wybór i jakość hoteli jest zróżnicowana. Należy jednak wcześniej zarezerwować miejsce, zwłaszcza w czerwcu i lipcu, kiedy ma miejsce festiwal mozartowski.
Hotel Sacher - Salzburg Schwarzstrasse 5-7 - tel.: +43 662 889770 - salzburg@sacher.com Jeden z najlepszych hoteli w Salzburgu. Do jego gości należeli Beatlesi. Każdy pokój ma inny wystrój. Obsługa jest dyskretna i uprzejma.
Gastronomia
W Salzburgu nie ma kłopotu ze znalezieniem dobrego lokalu gastronomicznego. Wybór restauracji jest ogromny. Oferują one różnego rodzaju kuchnię: od tradycyjnej austriackiej, z nieśmiertelnym Wienerschnitzel na obiad, przez skromną ale smaczną kuchnię tyrolską, po kuchnię śródziemnomorską z Włoch.
Alt Salzburg (Bürgerspitalgasse 2 - tel.: +43 662 841476 - altsalzburg@aon.at) to dobry i niedrogi lokal w centrum miasta. Mieści się w rustykalnym wnętrzu i serwuje kuchnię austriacką. Warto wcześniej zarezerwować stolik.
-----------------------------------------------------------------
Źródło artykułu - http://www.centraltravel.pl/przewodniki/austria/salzburg
Najlepsze oferty last minute - www.CentralTravel.pl
Przewodnik po państwach - Kambodża
Położenie, powierzchnia i ludność
Kambodża, to państwo o powierzchni 181 040 km², położone w południowo-wschodniej Azji, na Półwyspie Indochińskim, nad Zatoką Tajlandzką. Graniczy z Tajlandią, Laosem i Wietnamem. Stolicą kraju jest Phnom Penh.
Kambodża to kraj górzysty. Na południowym zachodzie ciągną się Góry Słonia (Phnom Damrei) i Góry Kardamonowe (Phnom Kravanh), wzdłuż północnej granicy z Tajlandią - góry Dangkrek (Phnom Dangkrek), a w północno-wschodniej części kraju wyrasta odgałęzienie Gór Annamskich (Truong Son).
Z północy na południe przez wschodnią część kraju płynie potężny Mekong, który posiada jedne z najliczniejszych zasobów ryb słodkowodnych na świecie, a pośrodku kraju leży największe na Półwyspie Indochińskim jezioro Tonle Sap. Inne większe rzeki to: Tonle Srepok, Tonle San, Stung Sen, Stung Sreng, Stung Chinit, Prek Chhlong, Sangke.
Kambodża to kraj niemal jednolity etnicznie. Mieszkańcami są głównie Khmerze. Inne mniejszości narodowe to Chińczycy, Czamowie, Wietnamczycy, Tajowie i Laotańczycy.
Głównymi wyznaniami są: buddyzm, muzułmanizm, chrześcijanizm.
Językiem urzędowym jest khmerski a obowiązującą walutą jest riel. 1 nowy riel (CR) = 100 sen.
Kultura i zwyczaje
Kambodża, kraj wyniszczony wojnami, jest słabo rozwinięta i należy do najbiedniejszych państw na świecie. Wyniszczona wojnami powoli dźwiga się ze zgliszczy. Ludzie żyją po prostu, z dnia na dzień, nie myśląc o przyszłości. Ich system wartości opiera się na trzech filarach: wierze, jedzeniu i rodzinie. Religia pełni bardzo ważną rolę w życiu Kambodżan, niemal w każdym domu znajduje się niewielki ołtarzyk do odprawiania modlitw o dobry los, a w święta wierni tłumnie odwiedzają świątynie. Jedzenie jest tu ważniejsze niż w pozostałych krajach Azji Południowo-Wschodniej, gdyż naród kambodżański doświadczył strasznego głodu. Podstawą każdego posiłku jest ryż i kukurydza. Co do rodziny - krewni trzymają się razem, wspólnie rozwiązują problemy, słuchają rad starszyzny i razem organizują środki do życia.
Turystyka
Kambodża to piękny, choć wyniszczony wojnami kraj, który się coraz bardziej popularnym celem turystycznych Można tu przeżyć prawdziwą azjatycką przygodę. Współczesne państwo kambodżańskie jest spadkobiercą potężnego królestwa Khmerów, o czym świadczą ruiny stolicy w Angkorze, zabytek, który nie ma sobie równych w Azji Południowo-Wschodniej, zarówno pod względem okazałości, jak i piękna. Angkor Wat to arcydzieło światowej architektury, które ma równie duże znaczenie jak indyjski Tadż Mahal i chiński Wielki Mur. Ściągają tu pielgrzymki nie tylko wyznawców hinduizmu, ale też grupki miłośników architektury sakralnej.
W potężnym Mekongu w okolicy Kratie żyje zagrożony wyginięciem gatunek słodkowodnych delfinów, a dzikie, górskie okolice północno-wschodniej części są ostoją mniejszości etnicznych. Kraj powoli się podnosi po czasach wojny domowej i terroru.
Warto również odwiedzić południowe wybrzeże, opasane pierścieniem tropikalnych wysp. Jest to zakątek, o którym mało kto słyszał, zatem jest to miejsce rzadko odwiedzane przez turystów.
Podróż
Nie ma bezpośrednich połączeń lotniczych z Europy do Kambodży. Najłatwiej dostać się tam z Tajlandii, dokąd kursują liczne samoloty z Europy. Stamtąd latają samoloty lokalnych linii lotniczych do Kambodży.
Kuchnia
Kuchnia Kambodży jest mieszanką kuchni wietnamskiej i tajlandzkiej. Podstawą sztuki kulinarnej jest ryż podawany najczęściej na sypko, gotowany na parze. Ten sposób przyrządzania ryżu został zapożyczony ze środkowej Tajlandii. Z kuchni wietnamskiej zapożyczono makarony sojowe, ryżowe i maniokowe oraz różnorodne sałatki z warzyw surowych jak i kiszonych. Wpływ Birmy uwidacznia się w daniach takich jak wieprzowina w sosie curry z dodatkiem imbiru, kurkumy oraz tamaryndu. Z kolei z Laosu zaczerpnięto obfite stosowanie papryczki chili, przez co kuchnia jest bardziej pikantna.
W Kambodży podaje się dania duszone oraz gotowane na parze, a do ich urozmaicania używa się zazwyczaj sosu rybnego. Na wybrzeżu jada się sporo owoców morza i ryb.
Obowiązkowym składnikiem obiadu jest zupa. Może to być rosół bambusowy z makaronem ryżowym, zupa z tofu, ślimaków lub bulion mięsny. Popularna jest też zupa z zielonych bananów.
Na deser jada się zwykle owoce, przede wszystkim kokosy przyrządzane na przeróżne sposoby. W mleku kokosowym gotuje się też ryby i mięsa, a z miąższu tych owoców przyrządza się pyszne sosy. Kokosy są nie tylko składnikiem deserów ale również wielu innych dań.
Zwiedzanie
Zdrowie
Szczepienia nie są wymagane. Natomiast na terenie całego kraju grozi zakażenie amebą, dengą i AIDS. Istnieje również możliwość zarażenia się pasożytami przewodu pokarmowego, bądź grzybicą skóry. Osobom planującym spędzić wczasy w Kambodży zaleca się picie tylko wody butelkowanej lub przegotowanej. Należy też często myć ręce, a surowe owoce i warzywa dokładnie myć i obierać ze skóry. W Kambodży nie ma państwowego systemu ubezpieczeń zdrowotnych. Opieka medyczna jest płatna, dostępna głównie w większych miastach. Cudzoziemcy z poważnymi problemami zdrowotnymi korzystają najczęściej z lekarskich usług specjalistycznych poza Kambodżą: w Bangkoku, Singapurze, Ho Chi Minh City.
Ambasada
Ambasada RP
767 Monivong Boulevard, Phnom Pehn Cambodge, P. O. Box 58
tel. (0-0855-23) 217782/3; fax 217781
e-mail: emb.pol.pp@online.com.kh
www.polishembassy-cambodia.org
-----------------------------------------------------------------
Źródło artykułu - http://www.centraltravel.pl/przewodniki/kambodza/przewodnik-po-kambodzy
Najlepsze oferty last minute - www.CentralTravel.pl
Kambodża, to państwo o powierzchni 181 040 km², położone w południowo-wschodniej Azji, na Półwyspie Indochińskim, nad Zatoką Tajlandzką. Graniczy z Tajlandią, Laosem i Wietnamem. Stolicą kraju jest Phnom Penh.
Kambodża to kraj górzysty. Na południowym zachodzie ciągną się Góry Słonia (Phnom Damrei) i Góry Kardamonowe (Phnom Kravanh), wzdłuż północnej granicy z Tajlandią - góry Dangkrek (Phnom Dangkrek), a w północno-wschodniej części kraju wyrasta odgałęzienie Gór Annamskich (Truong Son).
Z północy na południe przez wschodnią część kraju płynie potężny Mekong, który posiada jedne z najliczniejszych zasobów ryb słodkowodnych na świecie, a pośrodku kraju leży największe na Półwyspie Indochińskim jezioro Tonle Sap. Inne większe rzeki to: Tonle Srepok, Tonle San, Stung Sen, Stung Sreng, Stung Chinit, Prek Chhlong, Sangke.
Kambodża to kraj niemal jednolity etnicznie. Mieszkańcami są głównie Khmerze. Inne mniejszości narodowe to Chińczycy, Czamowie, Wietnamczycy, Tajowie i Laotańczycy.
Głównymi wyznaniami są: buddyzm, muzułmanizm, chrześcijanizm.
Językiem urzędowym jest khmerski a obowiązującą walutą jest riel. 1 nowy riel (CR) = 100 sen.
Kultura i zwyczaje
Kambodża, kraj wyniszczony wojnami, jest słabo rozwinięta i należy do najbiedniejszych państw na świecie. Wyniszczona wojnami powoli dźwiga się ze zgliszczy. Ludzie żyją po prostu, z dnia na dzień, nie myśląc o przyszłości. Ich system wartości opiera się na trzech filarach: wierze, jedzeniu i rodzinie. Religia pełni bardzo ważną rolę w życiu Kambodżan, niemal w każdym domu znajduje się niewielki ołtarzyk do odprawiania modlitw o dobry los, a w święta wierni tłumnie odwiedzają świątynie. Jedzenie jest tu ważniejsze niż w pozostałych krajach Azji Południowo-Wschodniej, gdyż naród kambodżański doświadczył strasznego głodu. Podstawą każdego posiłku jest ryż i kukurydza. Co do rodziny - krewni trzymają się razem, wspólnie rozwiązują problemy, słuchają rad starszyzny i razem organizują środki do życia.
Turystyka
Kambodża to piękny, choć wyniszczony wojnami kraj, który się coraz bardziej popularnym celem turystycznych Można tu przeżyć prawdziwą azjatycką przygodę. Współczesne państwo kambodżańskie jest spadkobiercą potężnego królestwa Khmerów, o czym świadczą ruiny stolicy w Angkorze, zabytek, który nie ma sobie równych w Azji Południowo-Wschodniej, zarówno pod względem okazałości, jak i piękna. Angkor Wat to arcydzieło światowej architektury, które ma równie duże znaczenie jak indyjski Tadż Mahal i chiński Wielki Mur. Ściągają tu pielgrzymki nie tylko wyznawców hinduizmu, ale też grupki miłośników architektury sakralnej.
W potężnym Mekongu w okolicy Kratie żyje zagrożony wyginięciem gatunek słodkowodnych delfinów, a dzikie, górskie okolice północno-wschodniej części są ostoją mniejszości etnicznych. Kraj powoli się podnosi po czasach wojny domowej i terroru.
Warto również odwiedzić południowe wybrzeże, opasane pierścieniem tropikalnych wysp. Jest to zakątek, o którym mało kto słyszał, zatem jest to miejsce rzadko odwiedzane przez turystów.
Podróż
Nie ma bezpośrednich połączeń lotniczych z Europy do Kambodży. Najłatwiej dostać się tam z Tajlandii, dokąd kursują liczne samoloty z Europy. Stamtąd latają samoloty lokalnych linii lotniczych do Kambodży.
Kuchnia
Kuchnia Kambodży jest mieszanką kuchni wietnamskiej i tajlandzkiej. Podstawą sztuki kulinarnej jest ryż podawany najczęściej na sypko, gotowany na parze. Ten sposób przyrządzania ryżu został zapożyczony ze środkowej Tajlandii. Z kuchni wietnamskiej zapożyczono makarony sojowe, ryżowe i maniokowe oraz różnorodne sałatki z warzyw surowych jak i kiszonych. Wpływ Birmy uwidacznia się w daniach takich jak wieprzowina w sosie curry z dodatkiem imbiru, kurkumy oraz tamaryndu. Z kolei z Laosu zaczerpnięto obfite stosowanie papryczki chili, przez co kuchnia jest bardziej pikantna.
W Kambodży podaje się dania duszone oraz gotowane na parze, a do ich urozmaicania używa się zazwyczaj sosu rybnego. Na wybrzeżu jada się sporo owoców morza i ryb.
Obowiązkowym składnikiem obiadu jest zupa. Może to być rosół bambusowy z makaronem ryżowym, zupa z tofu, ślimaków lub bulion mięsny. Popularna jest też zupa z zielonych bananów.
Na deser jada się zwykle owoce, przede wszystkim kokosy przyrządzane na przeróżne sposoby. W mleku kokosowym gotuje się też ryby i mięsa, a z miąższu tych owoców przyrządza się pyszne sosy. Kokosy są nie tylko składnikiem deserów ale również wielu innych dań.
Zwiedzanie
- Phnom Penh: Royal Palace, Silver Pagoda, Muzeum Narodowe (National Museum), Muzeum Ludobójstwa Tuol Sleng (Toul Sleng Genocide Museum), Pola Śmierci Choeung Ek (Choeung Ek Killing Fields), Bazar centralny (Psah Thmei), Stary bazar (Psah Chas).
- Świątynia Angkor Wat.
- Świątynia Banteay Srei.
- Kompleks Bokor Hill w okolicy miasta Kampot.
- Angkor Thom z pałacem królewskim i świątynią Bajon.
- Sihanoukville i południowe wybrzeże z najwspanialszymi plażami Kambodży, tropikalnymi wyspami, świeżymi owocami morza i bujnym życiem nocnym.
Zdrowie
Szczepienia nie są wymagane. Natomiast na terenie całego kraju grozi zakażenie amebą, dengą i AIDS. Istnieje również możliwość zarażenia się pasożytami przewodu pokarmowego, bądź grzybicą skóry. Osobom planującym spędzić wczasy w Kambodży zaleca się picie tylko wody butelkowanej lub przegotowanej. Należy też często myć ręce, a surowe owoce i warzywa dokładnie myć i obierać ze skóry. W Kambodży nie ma państwowego systemu ubezpieczeń zdrowotnych. Opieka medyczna jest płatna, dostępna głównie w większych miastach. Cudzoziemcy z poważnymi problemami zdrowotnymi korzystają najczęściej z lekarskich usług specjalistycznych poza Kambodżą: w Bangkoku, Singapurze, Ho Chi Minh City.
Ambasada
Ambasada RP
767 Monivong Boulevard, Phnom Pehn Cambodge, P. O. Box 58
tel. (0-0855-23) 217782/3; fax 217781
e-mail: emb.pol.pp@online.com.kh
www.polishembassy-cambodia.org
-----------------------------------------------------------------
Źródło artykułu - http://www.centraltravel.pl/przewodniki/kambodza/przewodnik-po-kambodzy
Najlepsze oferty last minute - www.CentralTravel.pl
Przewodniki po państwach - Kolumbia
Położenie, powierzchnia i ludność
Kolumbia to kraj o powierzchni 1 138 910 km², położony w północno-zachodniej części Ameryki Południowej nad Morzem Karaibskim i Oceanem Spokojnym. Do Kolumbii należy także kilka niewielkich wysp. Największe z nich to archipelagi San Andrés i Providencia (na Morzu Karaibskim, 750 km od wybrzeża) oraz Islas del Rosario (niedaleko wybrzeża Morza Karaibskiego) i Isla Gorgona (na Oceanie Spokojnym). Kolumbia graniczy z Panamą, Wenezuelą, Brazylią, Peru i Ekwadorem. Stolicą kraju jest Bogota.
Na zachodzie występują pokryte śniegiem szczyty Andów, w centrum trawiaste pastwiska, na wschodzie i południu tropikalna dżungla a między wybrzeżem a Andami rozpościera się pustynia. Andy składają się z trzech pasm; jest to Kordyliera Zachodnia, Środkowa i Wschodnia; biegnące na północ ku Morzu Karaibskiemu. Wewnątrz pasm leżą żyzne doliny rzeki Cauca oraz rzeki Magdaleny. Obie łączą się pod Barranquilla, głównym portem Kolumbii, po czym znikają w wodach Morza Karaibskiego.
Większość mieszkańców Kolumbii to Metysi, ludność pochodzenia europejskiego i Mulaci. Indianie stanowią zdecydowaną mniejszość. Językiem urzędowym jest hiszpański a obowiązującą walutą jest peso. 1 peso kolumbijskie (Col$) = 100 centavos
Kultura i zwyczaje
Kolumbia jest krajem fascynującym, pięknym, o niezwykle bogatej kulturze. Przetrwały tu tradycje Indian z czasów przedkolonialnych, hiszpańskich kolonistów i afrykańskich niewolników przywiezionych tu przez Europejczyków. Wpływy tych kultur widać w rodzajach pożywienia, muzyce, sztuce, architekturze i literaturze.
Wpływy Hiszpan szczególnie mocno utkwiły w popularnej rozrywce – w walce byków. Szczególne znaczenie ma walka byków w drugim tygodniu stycznia w górskim mieście Manizales.
Kolumbia to także kraj festynów. Stolica orchidei – Medellin, ma własne święto kwiatów, a karaibska Barranquilla organizuje wiele parad i spotkań towarzyskich podczas karnawału. Południe słynie z zamiłowania do wszelkich uciech, a pierwszy dzień roku zamienia się w ogólna fiestę.
Niepożądaną sławę Kolumbii przynosi nielegalny handel narkotykami. W rejonie północnego wybrzeża uprawia się na szeroką skalę marihuanę, a z plantacji koki produkuje się kokainę.
Turystyka
Kolumbia to prawdziwy raj dla miłośników flory i fauny. Żyją tu pumy, jaguary, oceloty, tapiry, wiele gatunków małp, pancerniki, leniwce, mrówkojady, wiele gatunków gadów, płazów i ptaków (panuje opinia, że Kolumbia ma więcej gatunków ptactwa niż jakikolwiek inny kraj). W rzekach Amazonii występują piranie i kajmany. Osoby spędzające wczasy w Kolumbii proszone są o zachowanie szczególnej ostrożności podczas wędrówek po tropikalnych lasach i unikania kąpieli w rzekach.
W Kolumbii znajduje się ponad 20 parków narodowych, wśród których najsłynniejsze to: Park Narodowy Sierra Nevada de Cocuy, Park Narodowy Purace i Park Narodowy los Nevados. Ponadto, w najstarszych zakątkach kraju zachowało się wiele ciekawych zabytków m.in. mury obronne z zamkiem San Filipe, domy kolonialne, pałac Inquisicion z połowy XVIII w, kościoły, klasztory w Cartagenie oraz XVI-XVIII –wieczne fortyfikacje w Santa Marta.
W regionie turystycznym wybrzeża Morza Karaibskiego miłośnicy plażowania znajdą chwile na relaks. Umożliwi im to m.in. najnowocześniejsze kąpielisko El Rodadero, ośrodek turystyczny Santa Marta z piękną plażą oraz Cartagena w której odbywają się liczne imprezy. Na wybrzeżu nurkować można niemal w każdej miejscowości, do której zaglądają turyści.
W regionie andyjskim do najciekawszych miast należy stolica Kolumbii Bogota oraz miasta Chia, Tuja, Tenjo i Duitama o kolonialnej architekturze. Atrakcją tego regionu jest park archeologiczny w pobliżu miejscowości San Augustin z kamiennymi figurami.
Podróż
Nie ma bezpośrednich połączeń z Polski do Kolumbii. Do Bogoty można polecieć z jedną lub dwoma przesiadkami w jednym z europejskich portów lotniczych (Frankfurt, Paryż, Amsterdam) oraz w USA (Atlanta, Miami, Nowy Jork) lub Kanadzie (Toronto). Lotniska kolumbijskie, poza stolicą, mieszczą się także w innych większych miastach, tj. Barranquilli, Cartagenie, Cali, Medellinie.
Kuchnia
Kuchnia kolumbijska jest dosyć prosta lecz niesamowicie bogata w smaki, zapachy i kolory. Jada się tu ryż, kurczaka, baraninę, owoce morza, ryby oraz wszelakie warzywa, ale również mrówki podawane w miodzie, lub prażone, potrawki z jedwabnika, chrząszcze, szarańcze, koniki polne, duszone motyle, czy też hamburgery z mięsem gąsienic.
Najpopularniejszymi potrawami są placki z mąki kukurydzianej zwane arepas, formowane ręcznie i smażone w głębokim oleju, a także empanadas (nadziewane pierożki), platano (typ banana) czy papa criolla (żółte ziemniaki).
Kolumbijczycy mają tez własne, sprawdzone receptury na zupy. Najsłynniejsze z nich to: mute - zupa przygotowywana z kukurydzy i raciczek świnki, sosu hogao i całej masy przypraw; caldo de costilla - rosół z żeberek, ajiaco – zupa ziemniaczana z kawałkami kurczaka (z kością) i kukurydzą.
Typową słodkością charakterystyczną dla Kolumbii jak i dla innych krajów Ameryki Łacińskiej jest arequipe. Przygotowuje się go z krowiego lub owczego mleka i cukru z dodatkiem sody. Następnie gotuje się go przez kilka godzin, aż do momentu karmelizacji cukru i wyparowania mleka. Miękki i słodki karmel, który osadza się na dnie garnka w kolorze brązowym to właśnie słynne arequipe.
Wśród napojów najbardziej godne polecenia są soki wyciskane ze świeżych owoców. Szczególnie pyszne i orzeźwiające są te z zielonych pomarańczy oraz z lulo. Można też kupić niemal wszędzie tzw. pulpę owocową, z której potem przygotowuje się koktajle. Bardzo smaczna jest także lemoniada kokosowa oraz avena, czyli kremowy, zimny, gęsty napój z owsa. Ponieważ Kolumbia jest trzecim producentem kawy na świecie, po Brazylii i Wietnamie, niemal wszędzie można napić się tego mocnego napoju. Jest ona uznawana za najlepszą na świecie.
Zwiedzanie
Zdrowie
Szczepienia nie są wymagane, nie ma też specjalnych zagrożeń sanitarno-epidemiologicznych. Jedynie przed podróżą do stref tropikalnych wymaga się szczepienia przeciwko żółtej febrze. Dużą liczbę zachorowań odnotowuje się w okresie zimowym w departamentach: Magdalena, Guajira, Cesar, Atlantico, Santander i Norte Santader. Na głównych lotniskach kraju można się odpłatnie zaszczepić przeciw tej chorobie. Jednak szczepionka jest skuteczna dopiero po 10 dniach od jej przyjęcia. Osoby spędzające wczasy w Kolumbii mogą skorzystać z systemu płatnej opieki medycznej. Oferowane usługi są na dość wysokim poziomie.
Ambasada
Ambasada RP
de Bogota, D.C., Columbia
Apartado Aereo 101363 Unicentro
Calle 104a, No 23-48, Bogota, Republica de Colombia
tel. (0-057 1) 214-04 00, 2142931, fax. 214 08 54
e-mail: polemb.cable@net.co
www.embajadadepolonia.com
-----------------------------------------------------------------
Źródło artykułu - http://www.centraltravel.pl/przewodniki/kolumbia/przewodnik-po-kolumbii
Najlepsze oferty last minute - www.CentralTravel.pl
Kolumbia to kraj o powierzchni 1 138 910 km², położony w północno-zachodniej części Ameryki Południowej nad Morzem Karaibskim i Oceanem Spokojnym. Do Kolumbii należy także kilka niewielkich wysp. Największe z nich to archipelagi San Andrés i Providencia (na Morzu Karaibskim, 750 km od wybrzeża) oraz Islas del Rosario (niedaleko wybrzeża Morza Karaibskiego) i Isla Gorgona (na Oceanie Spokojnym). Kolumbia graniczy z Panamą, Wenezuelą, Brazylią, Peru i Ekwadorem. Stolicą kraju jest Bogota.
Na zachodzie występują pokryte śniegiem szczyty Andów, w centrum trawiaste pastwiska, na wschodzie i południu tropikalna dżungla a między wybrzeżem a Andami rozpościera się pustynia. Andy składają się z trzech pasm; jest to Kordyliera Zachodnia, Środkowa i Wschodnia; biegnące na północ ku Morzu Karaibskiemu. Wewnątrz pasm leżą żyzne doliny rzeki Cauca oraz rzeki Magdaleny. Obie łączą się pod Barranquilla, głównym portem Kolumbii, po czym znikają w wodach Morza Karaibskiego.
Większość mieszkańców Kolumbii to Metysi, ludność pochodzenia europejskiego i Mulaci. Indianie stanowią zdecydowaną mniejszość. Językiem urzędowym jest hiszpański a obowiązującą walutą jest peso. 1 peso kolumbijskie (Col$) = 100 centavos
Kultura i zwyczaje
Kolumbia jest krajem fascynującym, pięknym, o niezwykle bogatej kulturze. Przetrwały tu tradycje Indian z czasów przedkolonialnych, hiszpańskich kolonistów i afrykańskich niewolników przywiezionych tu przez Europejczyków. Wpływy tych kultur widać w rodzajach pożywienia, muzyce, sztuce, architekturze i literaturze.
Wpływy Hiszpan szczególnie mocno utkwiły w popularnej rozrywce – w walce byków. Szczególne znaczenie ma walka byków w drugim tygodniu stycznia w górskim mieście Manizales.
Kolumbia to także kraj festynów. Stolica orchidei – Medellin, ma własne święto kwiatów, a karaibska Barranquilla organizuje wiele parad i spotkań towarzyskich podczas karnawału. Południe słynie z zamiłowania do wszelkich uciech, a pierwszy dzień roku zamienia się w ogólna fiestę.
Niepożądaną sławę Kolumbii przynosi nielegalny handel narkotykami. W rejonie północnego wybrzeża uprawia się na szeroką skalę marihuanę, a z plantacji koki produkuje się kokainę.
Turystyka
Kolumbia to prawdziwy raj dla miłośników flory i fauny. Żyją tu pumy, jaguary, oceloty, tapiry, wiele gatunków małp, pancerniki, leniwce, mrówkojady, wiele gatunków gadów, płazów i ptaków (panuje opinia, że Kolumbia ma więcej gatunków ptactwa niż jakikolwiek inny kraj). W rzekach Amazonii występują piranie i kajmany. Osoby spędzające wczasy w Kolumbii proszone są o zachowanie szczególnej ostrożności podczas wędrówek po tropikalnych lasach i unikania kąpieli w rzekach.
W Kolumbii znajduje się ponad 20 parków narodowych, wśród których najsłynniejsze to: Park Narodowy Sierra Nevada de Cocuy, Park Narodowy Purace i Park Narodowy los Nevados. Ponadto, w najstarszych zakątkach kraju zachowało się wiele ciekawych zabytków m.in. mury obronne z zamkiem San Filipe, domy kolonialne, pałac Inquisicion z połowy XVIII w, kościoły, klasztory w Cartagenie oraz XVI-XVIII –wieczne fortyfikacje w Santa Marta.
W regionie turystycznym wybrzeża Morza Karaibskiego miłośnicy plażowania znajdą chwile na relaks. Umożliwi im to m.in. najnowocześniejsze kąpielisko El Rodadero, ośrodek turystyczny Santa Marta z piękną plażą oraz Cartagena w której odbywają się liczne imprezy. Na wybrzeżu nurkować można niemal w każdej miejscowości, do której zaglądają turyści.
W regionie andyjskim do najciekawszych miast należy stolica Kolumbii Bogota oraz miasta Chia, Tuja, Tenjo i Duitama o kolonialnej architekturze. Atrakcją tego regionu jest park archeologiczny w pobliżu miejscowości San Augustin z kamiennymi figurami.
Podróż
Nie ma bezpośrednich połączeń z Polski do Kolumbii. Do Bogoty można polecieć z jedną lub dwoma przesiadkami w jednym z europejskich portów lotniczych (Frankfurt, Paryż, Amsterdam) oraz w USA (Atlanta, Miami, Nowy Jork) lub Kanadzie (Toronto). Lotniska kolumbijskie, poza stolicą, mieszczą się także w innych większych miastach, tj. Barranquilli, Cartagenie, Cali, Medellinie.
Kuchnia
Kuchnia kolumbijska jest dosyć prosta lecz niesamowicie bogata w smaki, zapachy i kolory. Jada się tu ryż, kurczaka, baraninę, owoce morza, ryby oraz wszelakie warzywa, ale również mrówki podawane w miodzie, lub prażone, potrawki z jedwabnika, chrząszcze, szarańcze, koniki polne, duszone motyle, czy też hamburgery z mięsem gąsienic.
Najpopularniejszymi potrawami są placki z mąki kukurydzianej zwane arepas, formowane ręcznie i smażone w głębokim oleju, a także empanadas (nadziewane pierożki), platano (typ banana) czy papa criolla (żółte ziemniaki).
Kolumbijczycy mają tez własne, sprawdzone receptury na zupy. Najsłynniejsze z nich to: mute - zupa przygotowywana z kukurydzy i raciczek świnki, sosu hogao i całej masy przypraw; caldo de costilla - rosół z żeberek, ajiaco – zupa ziemniaczana z kawałkami kurczaka (z kością) i kukurydzą.
Typową słodkością charakterystyczną dla Kolumbii jak i dla innych krajów Ameryki Łacińskiej jest arequipe. Przygotowuje się go z krowiego lub owczego mleka i cukru z dodatkiem sody. Następnie gotuje się go przez kilka godzin, aż do momentu karmelizacji cukru i wyparowania mleka. Miękki i słodki karmel, który osadza się na dnie garnka w kolorze brązowym to właśnie słynne arequipe.
Wśród napojów najbardziej godne polecenia są soki wyciskane ze świeżych owoców. Szczególnie pyszne i orzeźwiające są te z zielonych pomarańczy oraz z lulo. Można też kupić niemal wszędzie tzw. pulpę owocową, z której potem przygotowuje się koktajle. Bardzo smaczna jest także lemoniada kokosowa oraz avena, czyli kremowy, zimny, gęsty napój z owsa. Ponieważ Kolumbia jest trzecim producentem kawy na świecie, po Brazylii i Wietnamie, niemal wszędzie można napić się tego mocnego napoju. Jest ona uznawana za najlepszą na świecie.
Zwiedzanie
- Bogota: kościół San Francisco, katedra La Catedral, Plac Bolivara, Muzeum Złota.
- Port, fortece i zespół zabytkowy w Kartagenie.
- Narodowy Park Archeologiczny Tierradentro.
- Wspaniałe plaże na Santa Marta.
- Cartagena: Stare i Nowe Miasto.
- Popayan – „Białe Miasto”: kaplica Belan, z dobrym widokiem na miasto, Ermita oraz kościoły San Francisco, El Carmen, La Encarnacian, San Josa oraz klasztor i kościół San Augustan.
- Rezerwat fauny i flory Malpelo.
- Santander (jeden z najważniejszych departamentów Kolumbii).
- Podziemne grobowce w Tierradentro.
- Starożytne indiańskie miasto Ciudad Perdida.
Zdrowie
Szczepienia nie są wymagane, nie ma też specjalnych zagrożeń sanitarno-epidemiologicznych. Jedynie przed podróżą do stref tropikalnych wymaga się szczepienia przeciwko żółtej febrze. Dużą liczbę zachorowań odnotowuje się w okresie zimowym w departamentach: Magdalena, Guajira, Cesar, Atlantico, Santander i Norte Santader. Na głównych lotniskach kraju można się odpłatnie zaszczepić przeciw tej chorobie. Jednak szczepionka jest skuteczna dopiero po 10 dniach od jej przyjęcia. Osoby spędzające wczasy w Kolumbii mogą skorzystać z systemu płatnej opieki medycznej. Oferowane usługi są na dość wysokim poziomie.
Ambasada
Ambasada RP
de Bogota, D.C., Columbia
Apartado Aereo 101363 Unicentro
Calle 104a, No 23-48, Bogota, Republica de Colombia
tel. (0-057 1) 214-04 00, 2142931, fax. 214 08 54
e-mail: polemb.cable@net.co
www.embajadadepolonia.com
-----------------------------------------------------------------
Źródło artykułu - http://www.centraltravel.pl/przewodniki/kolumbia/przewodnik-po-kolumbii
Najlepsze oferty last minute - www.CentralTravel.pl
Przewodnik po miastach - Austria, Klagenfurt
Klagenfurt (od 1 lipca 2007 pełna nazwa brzmi Klagenfurt am Wörthersee) jest malowniczo położonym miastem w południowej Austrii. Leży niedaleko Wörther See, obok skrzyżowania autostrad A2 z Wiednia na południe do Włoch oraz A12 do Salzburga. Klagenfurt, liczący ok. 100 tys. mieszkańców, jest stolicą Karyntii. Ze względu na malownicze położenie w kotlinie, nad najcieplejszym jeziorem Austrii, w Klagenfurcie zbudowano główny ośrodek przygotowań olimpijskich dla sportowców austriackich.
Warto zobaczyć
Zabytki w Klagenfurcie skupiają się na niewielkiej przestrzeni. Regularny kwadrat starego miasta, a przede wszystkim Alter Platz, oddalony jest mniej więcej o 4 km od Wörther See. Po obydwu stronach drogi prowadzącej nad jezioro rozciągają się zielone tereny wypoczynkowe i rekreacyjne zwane Europapark. Stanowią one niejako kręgosłup urbanistyczny Klagenfurtu.
Stary Plac, serce Klagenfurtu, został wytyczony na planie prostokąta. Otaczają go 3- i 4-piętrowe kamienice utrzymane w pastelowych kolorach. Pod numerem 31 stoi najprawdopodobniej najstarsza kamienica w Klagenfurcie. Haus zur Goldenen Gans to czteropiętrowy budynek o spadzistym dachu. Zbudowano go w 1489 r. Przetrwał potężny pożar, który wyniszczył Klagenfurt. Na uroczym dziedzińcu w otoczeniu arkad znajduje się relief z XVI w. przedstawiający centaura i kobietę. Na placu stoi kolumna św. Trójcy. Zbudowano ją w 1680 r. Początkowo była drewniana. Wkrótce na jej miejsce postawiono kamienną, a po zwycięstwie nad Turkami w 1683 r. dodano do niej półksiężyc, a na nim triumfujący krzyż. Latem na placu pełno jest ogródków z parasolami, gdzie można przysiąść i wypić dobre, austriackie piwo. Na zachodniej pierzei placu wznosi się Landhaus. To jeden z najciekawszych obiektów Klagenfurtu. Budynek zbudowano w 1574 r. według planów Antonia Verdy z Lugano i Hansa Freymanna. Landhaus powstał na zgliszczach zniszczonego przez pożar zamku książęcego. Budynek miał mieścić siedzibę lokalnych władz. W efekcie powstał najpiękniejsza renesansowa budowla miasta. Regularny gmach flankują dwie symetrycznie usytuowane wieże. W środku znajduje się piękny dziedziniec. Arkady otaczające go wznoszą się na trzy piętra. Z roku 1740 pochodzi wystrój najpiękniejszej z sal - Wappensaal (Sali Herbowej). Autorem malowideł jest wybitny malarz tamtych czasów, Josef Ferdinand Fromiller. Głównym motywem fresków jest 665 herbów najmożniejszych rodów Karyntii. Dekorują one wszystkie ściany sali od podłogi do sufitu, na którym przedstawiony jest moment składania hołdu cesarzowi Karolowi VI przez możnowładców Karyntii. W północnym skrzydle zachowała się dawna zamkowa zbrojownia. Inną interesującą budowlą przy Alter Platz jest Stary Ratusz. Powstał on w XVII w. Wejście do tej trzykondygnacyjnej budowli prowadzi przez piękny portal z rzeźbionym herbem Rosenbergów - właścicieli pałacu. Krużgankowy dziedziniec w środku jest jednym z najpiękniejszych miejsc Klagenfurtu. Pierwszymi właścicielami pałacu byli Welzerowie - lokalna rodzina możnowładcza. Następnie przeszedł on w posiadanie Rosenbergów i zamiennie bywa nazywany od nazwisk obydwóch rodów.
Przy kolumnie św. Trójcy wystarczy skręcić w lewo lub prawo by znaleźć się na Krammergasse uważanej za najstarszą ulicę Klagenfurtu i równocześnie najstarszy deptak w Austrii. Wytyczona została jeszcze w XIII w. Stoją przy niej barokowe kamienice, ale też nowsze, wybudowane w stylu Jugendstil. Decyzją władz miasta w 1961 r. Kramergasse została wyłączona z ruchu kołowego. Za tym przykładem poszły inne miasta Austrii.
Z Alter Platz można dotrzeć do Nowego Placu. To drugi ważny plac miasta. Na uwagę zasługuje dawny Pałac Rosenbergów, który w 1981 r. przeszedł na własność władz miejskich i obecnie mieszczą się w nim urzędy. Budynek został wzniesiony w poł. XVI w. i posiada pięknie zachowaną renesansową klatkę schodową. Nowy Plac, który kiedyś znajdował się tuż poza murami Klagenfurtu, po przebudowie miasta stał się ośrodkiem nowego, renesansowego centrum. Plac otoczony jest pasem zieleni. Po środku stoi fontanna Smoka - Lindwurmbrunnen. Lindwurm jest symbolem miasta. Postać smoka w jednej bryle kamienia wyrzeźbił w 1593 r. Ulrich Vogelsang. Olbrzyma, który miał według legendy uratować miasto przed smokiem, dodano później. W 1764 r. na placu postawiono pierwszy w Austrii pomnik Marii Teresy.
Z Placu Nowego zmierzamy na południe. Docieramy do katedry św.św. Piotra i Pawła przy Domplatz. Kościół został zbudowany w 1578 r. jako świątynia protestancka. W owym czasie Klagenfurt był znanym w Austrii ośrodkiem reformacji. W 1604 r. budynek został przejęty przez Jezuitów i zamieniony w kościół katolicki pod wezwaniem św.św. Piotra i Pawła. W 1727 r. przeniesiono tu siedzibę biskupstwa i kościół wyniesiono do rangi katedry. W tym samym roku, po pożarze wnętrze odbudowano w stylu barokowym. W czasie II wojny światowej świątynia została zbombardowana. Szybko jednak odzyskała dawny blask. Landesmuseum Kärntner zostało założone w 1844 r. Prezentuje historię Karyntii.
Sportową atrakcją Klagenfurtu jest nowy stadion Wörthersee (Hypo Arena). Jest to wyjątkowy obiekt. Znajduje się na terenie Sportparku (Südring 207). Jego budowę rozpoczęto w 2005 r. Na gruzach starego stadionu powstał nowy obiekt z niezwykłym rozwiązaniem architektonicznym. Przykryty jest przezroczystym dachem. Stadion zbudowano kosztem 66 mln EUR. Został oddany do użytku w 2007 r. Na czas Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej pomieści 32 000 widzów. Po mistrzostwach liczba miejsc zostanie zmniejszona do 12 000 Zaspokoi to potrzeby lokalnego klubu. Na jego terenie powstanie również wiele innych obiektów związanych ze sportem: ścianka wspinaczkowa, a także szkółka piłkarska dla dzieci oraz pomieszczenia na inne dyscypliny.
Lendkanal to malowniczy, niewielki szlak wodny, który prowadzi z centrum miasta do jeziora Wörther See. Powstał w 1527 r. Wkrótce pogłębiono go, aby mogły po nim pływać łodzie transportujące ludzi i towary. Przerzucono nad nim kilka mostów. Najbardziej urokliwym z nich jest Steinerne Brücke z XVI w. - kamienny most o łukowym kształcie.
W okolicy znajdują się m.in. takie miejsca jak: Europapark, Planetarium, a przede wszystkim Minimundus.
Noclegi
Klagenfurt oferuje szeroki wybór hoteli o różnym standardzie i cenie. Można również zastanowić się nad wyborem hotelu nad Wörther See. Kwatery są komfortowe, ciche i spokojne.
Umiarkowanie drogim pensjonatem jest Pension Dobernig (Emmersdorfer Strasse 31 - tel.: +43 463 49118 - faks: +43 463 49111830 - http://www.pension-dobernig.at). Doba od osoby kosztuje 29 EUR.
Gastronomia
W Klagenfurcie restauracji nie brakuje. Serwują one smaczne jedzenie, nie tylko z kuchni austriackiej.
Villa Lido Restaurant to elegancka restauracja ulokowana malowniczo nad brzegiem jeziora Wörther (Friedelstrand 1 - Klagenfurt am Wörthersee - tel.: +43 463 210712 - villalido@cultwirt.at - http://www.villalido.at).
Forellenschenke (Polsterteichweg 3 - Klagenfurt-Viktring - tel.: +43 463 281149 - czynne: 10.00-24.00 w tym w nd.) znajduje się w dzielnicy Viktring.
-----------------------------------------------------------------
Źródło artykułu - http://www.centraltravel.pl/przewodniki/austria/klagenfurt
Najlepsze oferty last minute - www.CentralTravel.pl
Warto zobaczyć
Zabytki w Klagenfurcie skupiają się na niewielkiej przestrzeni. Regularny kwadrat starego miasta, a przede wszystkim Alter Platz, oddalony jest mniej więcej o 4 km od Wörther See. Po obydwu stronach drogi prowadzącej nad jezioro rozciągają się zielone tereny wypoczynkowe i rekreacyjne zwane Europapark. Stanowią one niejako kręgosłup urbanistyczny Klagenfurtu.
Stary Plac, serce Klagenfurtu, został wytyczony na planie prostokąta. Otaczają go 3- i 4-piętrowe kamienice utrzymane w pastelowych kolorach. Pod numerem 31 stoi najprawdopodobniej najstarsza kamienica w Klagenfurcie. Haus zur Goldenen Gans to czteropiętrowy budynek o spadzistym dachu. Zbudowano go w 1489 r. Przetrwał potężny pożar, który wyniszczył Klagenfurt. Na uroczym dziedzińcu w otoczeniu arkad znajduje się relief z XVI w. przedstawiający centaura i kobietę. Na placu stoi kolumna św. Trójcy. Zbudowano ją w 1680 r. Początkowo była drewniana. Wkrótce na jej miejsce postawiono kamienną, a po zwycięstwie nad Turkami w 1683 r. dodano do niej półksiężyc, a na nim triumfujący krzyż. Latem na placu pełno jest ogródków z parasolami, gdzie można przysiąść i wypić dobre, austriackie piwo. Na zachodniej pierzei placu wznosi się Landhaus. To jeden z najciekawszych obiektów Klagenfurtu. Budynek zbudowano w 1574 r. według planów Antonia Verdy z Lugano i Hansa Freymanna. Landhaus powstał na zgliszczach zniszczonego przez pożar zamku książęcego. Budynek miał mieścić siedzibę lokalnych władz. W efekcie powstał najpiękniejsza renesansowa budowla miasta. Regularny gmach flankują dwie symetrycznie usytuowane wieże. W środku znajduje się piękny dziedziniec. Arkady otaczające go wznoszą się na trzy piętra. Z roku 1740 pochodzi wystrój najpiękniejszej z sal - Wappensaal (Sali Herbowej). Autorem malowideł jest wybitny malarz tamtych czasów, Josef Ferdinand Fromiller. Głównym motywem fresków jest 665 herbów najmożniejszych rodów Karyntii. Dekorują one wszystkie ściany sali od podłogi do sufitu, na którym przedstawiony jest moment składania hołdu cesarzowi Karolowi VI przez możnowładców Karyntii. W północnym skrzydle zachowała się dawna zamkowa zbrojownia. Inną interesującą budowlą przy Alter Platz jest Stary Ratusz. Powstał on w XVII w. Wejście do tej trzykondygnacyjnej budowli prowadzi przez piękny portal z rzeźbionym herbem Rosenbergów - właścicieli pałacu. Krużgankowy dziedziniec w środku jest jednym z najpiękniejszych miejsc Klagenfurtu. Pierwszymi właścicielami pałacu byli Welzerowie - lokalna rodzina możnowładcza. Następnie przeszedł on w posiadanie Rosenbergów i zamiennie bywa nazywany od nazwisk obydwóch rodów.
Przy kolumnie św. Trójcy wystarczy skręcić w lewo lub prawo by znaleźć się na Krammergasse uważanej za najstarszą ulicę Klagenfurtu i równocześnie najstarszy deptak w Austrii. Wytyczona została jeszcze w XIII w. Stoją przy niej barokowe kamienice, ale też nowsze, wybudowane w stylu Jugendstil. Decyzją władz miasta w 1961 r. Kramergasse została wyłączona z ruchu kołowego. Za tym przykładem poszły inne miasta Austrii.
Z Alter Platz można dotrzeć do Nowego Placu. To drugi ważny plac miasta. Na uwagę zasługuje dawny Pałac Rosenbergów, który w 1981 r. przeszedł na własność władz miejskich i obecnie mieszczą się w nim urzędy. Budynek został wzniesiony w poł. XVI w. i posiada pięknie zachowaną renesansową klatkę schodową. Nowy Plac, który kiedyś znajdował się tuż poza murami Klagenfurtu, po przebudowie miasta stał się ośrodkiem nowego, renesansowego centrum. Plac otoczony jest pasem zieleni. Po środku stoi fontanna Smoka - Lindwurmbrunnen. Lindwurm jest symbolem miasta. Postać smoka w jednej bryle kamienia wyrzeźbił w 1593 r. Ulrich Vogelsang. Olbrzyma, który miał według legendy uratować miasto przed smokiem, dodano później. W 1764 r. na placu postawiono pierwszy w Austrii pomnik Marii Teresy.
Z Placu Nowego zmierzamy na południe. Docieramy do katedry św.św. Piotra i Pawła przy Domplatz. Kościół został zbudowany w 1578 r. jako świątynia protestancka. W owym czasie Klagenfurt był znanym w Austrii ośrodkiem reformacji. W 1604 r. budynek został przejęty przez Jezuitów i zamieniony w kościół katolicki pod wezwaniem św.św. Piotra i Pawła. W 1727 r. przeniesiono tu siedzibę biskupstwa i kościół wyniesiono do rangi katedry. W tym samym roku, po pożarze wnętrze odbudowano w stylu barokowym. W czasie II wojny światowej świątynia została zbombardowana. Szybko jednak odzyskała dawny blask. Landesmuseum Kärntner zostało założone w 1844 r. Prezentuje historię Karyntii.
Sportową atrakcją Klagenfurtu jest nowy stadion Wörthersee (Hypo Arena). Jest to wyjątkowy obiekt. Znajduje się na terenie Sportparku (Südring 207). Jego budowę rozpoczęto w 2005 r. Na gruzach starego stadionu powstał nowy obiekt z niezwykłym rozwiązaniem architektonicznym. Przykryty jest przezroczystym dachem. Stadion zbudowano kosztem 66 mln EUR. Został oddany do użytku w 2007 r. Na czas Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej pomieści 32 000 widzów. Po mistrzostwach liczba miejsc zostanie zmniejszona do 12 000 Zaspokoi to potrzeby lokalnego klubu. Na jego terenie powstanie również wiele innych obiektów związanych ze sportem: ścianka wspinaczkowa, a także szkółka piłkarska dla dzieci oraz pomieszczenia na inne dyscypliny.
Lendkanal to malowniczy, niewielki szlak wodny, który prowadzi z centrum miasta do jeziora Wörther See. Powstał w 1527 r. Wkrótce pogłębiono go, aby mogły po nim pływać łodzie transportujące ludzi i towary. Przerzucono nad nim kilka mostów. Najbardziej urokliwym z nich jest Steinerne Brücke z XVI w. - kamienny most o łukowym kształcie.
W okolicy znajdują się m.in. takie miejsca jak: Europapark, Planetarium, a przede wszystkim Minimundus.
Noclegi
Klagenfurt oferuje szeroki wybór hoteli o różnym standardzie i cenie. Można również zastanowić się nad wyborem hotelu nad Wörther See. Kwatery są komfortowe, ciche i spokojne.
Umiarkowanie drogim pensjonatem jest Pension Dobernig (Emmersdorfer Strasse 31 - tel.: +43 463 49118 - faks: +43 463 49111830 - http://www.pension-dobernig.at). Doba od osoby kosztuje 29 EUR.
Gastronomia
W Klagenfurcie restauracji nie brakuje. Serwują one smaczne jedzenie, nie tylko z kuchni austriackiej.
Villa Lido Restaurant to elegancka restauracja ulokowana malowniczo nad brzegiem jeziora Wörther (Friedelstrand 1 - Klagenfurt am Wörthersee - tel.: +43 463 210712 - villalido@cultwirt.at - http://www.villalido.at).
Forellenschenke (Polsterteichweg 3 - Klagenfurt-Viktring - tel.: +43 463 281149 - czynne: 10.00-24.00 w tym w nd.) znajduje się w dzielnicy Viktring.
-----------------------------------------------------------------
Źródło artykułu - http://www.centraltravel.pl/przewodniki/austria/klagenfurt
Najlepsze oferty last minute - www.CentralTravel.pl
Przewodniki po państwach - Szwajcaria
Położenie, powierzchnia i ludność
Szwajcaria jest krajem śródlądowym, górzysto – wyżynnym o powierzchni zaledwie 41 tys. km kwadratowych. Leży ona w środkowej części łuku Alp, obejmuje Wyżynę Szwajcarską i góry Jura. Głównymi rzekami są: Ren, Aare i Thur. Swoistą cechą krajobrazu alpejskiego jest występowanie licznych jezior. Największe z nich to: Genewskie, Bodeńskie, Maggiore. Stolicą kraju jest Berno. Do większych miast należą: Zurych, Bazylea i Genewa. Szwajcaria jest krajem czterojęzycznym, języki niemiecki, francuski, włoski są językami urzędowymi, retoromański jest językiem grupy narodowościowej w Gryzonii. Kraje sąsiadujące: Niemcy, Francja, Włochy, Austria, Liechtenstein. Obowiązującą walutą jest frank szwajcarski (CHF), dzieli się na 100 centymów (lub Rappen w części niemieckojęzycznej).
Kultura i zwyczaje
Szwajcaria posiada bogatą kulturę. Większe i średnie miasta mają własną orkiestrę, w teatrach i operach występują znani artyści. Międzynarodową uwagę skupiają festiwale muzyki klasycznej w Lucernie, Gstaad, Sion, festiwale jazzowe w Montreux i Willisau oraz festiwal filmowy w Locarno. Ponad 700 muzeów wzbogaca krajobraz kulturalny. Ważnych świadków przeszłości znaleźć można w kościołach, klasztorach i bibliotekach.
Mieszkańcy kraju są bardzo życzliwi, uczynni, sympatyczni i gościnni, ale też nieco zdystansowani. Cenią tradycję i szanują swoje cztery języki narodowe (niemiecki, francuski, włoski i retoromański). Podczas całego roku celebrują wiele świąt i festiwali takich jak: Silvesterchläuse, czyli noworoczne wędrówki postaci z bogato zdobionymi nakryciami głowy w Urnäsch (Appenzell), karnawał w Bazylei, Lucernie i Solothurn, Chalanda Marz, czyli przegonienie zimy w romańskiej Engadynie, Sechseläuten, czyli święto wiosny w Zurychu, walki krów w Wallis, Braderie, czyli tradycyjne święta ludowe we francuskojęzycznej części kraju.
Turystyka
Szwajcaria jest jednym z najpiękniejszych i z najlepiej przygotowanym zapleczem turystycznym, górskich rejonów świata. Oferuje turystom wyjątkowe połączenie różnorodności dziewiczych krajobrazów oraz pięknych, zadbanych, zabytkowych miast.
Szczyty szwajcarskich Alp wznoszą się ponad 4000 metrów do nieba, lodowce i skały a także spienione górskie potoki i wodospady spadające z hukiem w doliny wzbudzają respekt i podziw. Setki kilometrów doskonale przygotowanych tras zjazdowych, położone w urokliwych dolinach oraz luksusowe ośrodki narciarskie przyciągają co roku tłumy amatorów sportów zimowych. Kolorowe kwiaty pokrywające alpejskie łąki zachęcają do pieszych wędrówek oraz na piknik. Krystalicznie czysta woda, promenady i plaże zapraszają do opalania i kąpieli. Po drugiej stronie Alp można poczuć włoski styl życia. Tutaj pospacerować można po tętniących życiem uliczkach, wypić kawę w kawiarence, wsłuchać się w śmiech, głośne rozmowy i radość okolicznych mieszkańców. Pomiędzy Alpami i Jurą leży serce Szwajcarii (Szwajcaria Centralna). Łagodne wzniesienia, lasy, rzeki, pasące się krowy, miasta pełne życia są tak charakterystyczne dla tego regionu, jak duże ośrodki miejskie Zurych, Berno, Bazylea z bogatą kulturą i nowoczesnym przemysłem. Mnóstwo tu sklepów, restauracji i kafejek wkomponowanych w nowoczesną architekturę: Botta, Le Corbusier. Niedaleko znajdują się też rzymskie ruiny, średniowieczne zamki, barokowe kościoły. Wzdłuż brzegu Jeziora Lemańskiego ciągną się romantyczne wioski, zamki z potężnymi murami i eleganckie miasta. To szczypta „szwajcarskiej Francji”. Tutaj harmonijnie łączą się alpejskie panoramy i południowa roślinność. Stąd blisko jest do świata gór Alp Waadtlandzkich i do łagodnych wzniesień Jury. Osobom spędzającym wczasy w Szwajcarii ogromną wygodę w trakcie podróżowania zapewnia bardzo dobrze rozwinięta sieć transportu publicznego i doskonała organizacja. Tu naprawdę wszystko działa jak w szwajcarskim zegarku.
Podróż
Najszybciej do Szwajcarii można dotrzeć samolotem. Z Polski lata się bezpośrednio tylko do Genewy, Bazylei i Zurychu – wyłącznie z Warszawy, liniami Swiss International Air Lines i PLL LOT. Bilety lotnicze kupimy na stronie www.Lotnicze-Bilety.pl
Dość łatwo znaleźć dogodne połączenie autokarowe. Połączenia autobusowe między Polską a Szwajcarią utrzymuje kilka firm przewozowych, z których najbardziej znane to szwajcarska Chrobot-Reisen oraz Intercars i Orbis Transport.
Z Polski nie ma bezpośredniego pociągu do Szwajcarii. Trzeba jechać z przesiadkami. Z Warszawy do Zurychu najszybciej (ok. 14 godzin) można dotrzeć przez Berlin i Göttingen, nieco dłużej przez Hanower (18 godzin), a 20 godzin zabiera podróż z przesiadką w Wiedniu.
W podróż warto wybrać się samochodem. Dojazd do Szwajcarii jest łatwy, ze wszystkich sąsiednich krajów prowadzą świetnie utrzymane drogi szybkiego ruchu i autostrady. Dłuższa, ale wygodniejsza trasa wiedzie przez Niemcy, a krótsza - przez Czechy i Austrię.
Kuchnia
Szwajcarska kuchnia to zlepek kulinarny smaków Francusko - Włosko – Niemieckich. Na zachodzie kraju, w części francuskojęzycznej popularnością cieszą się sery i ich przetwory np. typowo francuskie fondue, czy raclette (roztopiony ser z cebulą i ziemniakami). W części niemieckojęzycznej serwuje się mniej wyrafinowanie, ale za to bardziej syte dania jak np. Rösti (przysmażane na brązowo ziemniaki z cebulą), Geschnetzeltes Kalbfleisch (cielęcina w sosie śmietanowym) czy Bündner Fleisch (suszona, pikantna wołowina). Z kolei w rejonach włoskojęzycznych królują: pizza, polenta (gotowane ciasto z mąki kukurydzianej) i spaghetii, a wszystko to z dodatkiem aromatycznych ziół i oliwy.
W całym kraju za wyśmienity deser uważana jest szwajcarska czekolada, z której wytwarza się też doskonałe ciasta i ciasteczka. Szwajcarską specjalnością są też bez wątpienia sery oraz różnego rodzaju wina. Co roku w szwajcarskich winnicach wytwarza się ok. 1,2 mln. hektolitrów wina, mniej więcej po połowie białego i czerwonego. Najsłynniejsze gatunki to: Pendant, Dôle i Pinot Noir z Wallis, Lavaux, La Côte, Chablis, Salvagnin i Gamay znad Jeziora Genewskiego, Chasselas z okolic Genewy i Sylvaner ze wschodniej Szwajcarii.
Zwiedzanie
Zdrowie
Służba zdrowia w Szwajcarii jest wyłącznie prywatna i nie ma podpisanej umowy o bezpłatnym leczeniu z żadnym krajem. Osoby planujące wczasy w Szwajcarii powinny zatem zaopatrzyć się w ubezpieczenie na pobyt łącznie z zagwarantowaniem przez ubezpieczyciela pokrycia strat związanych z wypadkiem, chorobą, pobytem w szpitalu. Wykupienie polisy powinno być obowiązkowe podczas wyjazdu narciarskiego. Powinna ona zawierać również opcję transportu poszkodowanego ze stoku. Badania i leczenie sporo kosztują. Nawet w przypadku najkrótszej konsultacji lekarskiej należy być przygotowanym na spory wydatek.
Ambasady
Ambasada RP w Bernie
Elfenstrasse 20a
3000 Bern 15
tel. 031/3580202
www.berno.polemb.net
-----------------------------------------------------------------
Źródło artykułu - http://www.centraltravel.pl/przewodniki/szwajcaria/przewodnik-po-szwajcarii
Najlepsze oferty last minute - www.CentralTravel.pl
Szwajcaria jest krajem śródlądowym, górzysto – wyżynnym o powierzchni zaledwie 41 tys. km kwadratowych. Leży ona w środkowej części łuku Alp, obejmuje Wyżynę Szwajcarską i góry Jura. Głównymi rzekami są: Ren, Aare i Thur. Swoistą cechą krajobrazu alpejskiego jest występowanie licznych jezior. Największe z nich to: Genewskie, Bodeńskie, Maggiore. Stolicą kraju jest Berno. Do większych miast należą: Zurych, Bazylea i Genewa. Szwajcaria jest krajem czterojęzycznym, języki niemiecki, francuski, włoski są językami urzędowymi, retoromański jest językiem grupy narodowościowej w Gryzonii. Kraje sąsiadujące: Niemcy, Francja, Włochy, Austria, Liechtenstein. Obowiązującą walutą jest frank szwajcarski (CHF), dzieli się na 100 centymów (lub Rappen w części niemieckojęzycznej).
Kultura i zwyczaje
Szwajcaria posiada bogatą kulturę. Większe i średnie miasta mają własną orkiestrę, w teatrach i operach występują znani artyści. Międzynarodową uwagę skupiają festiwale muzyki klasycznej w Lucernie, Gstaad, Sion, festiwale jazzowe w Montreux i Willisau oraz festiwal filmowy w Locarno. Ponad 700 muzeów wzbogaca krajobraz kulturalny. Ważnych świadków przeszłości znaleźć można w kościołach, klasztorach i bibliotekach.
Mieszkańcy kraju są bardzo życzliwi, uczynni, sympatyczni i gościnni, ale też nieco zdystansowani. Cenią tradycję i szanują swoje cztery języki narodowe (niemiecki, francuski, włoski i retoromański). Podczas całego roku celebrują wiele świąt i festiwali takich jak: Silvesterchläuse, czyli noworoczne wędrówki postaci z bogato zdobionymi nakryciami głowy w Urnäsch (Appenzell), karnawał w Bazylei, Lucernie i Solothurn, Chalanda Marz, czyli przegonienie zimy w romańskiej Engadynie, Sechseläuten, czyli święto wiosny w Zurychu, walki krów w Wallis, Braderie, czyli tradycyjne święta ludowe we francuskojęzycznej części kraju.
Turystyka
Szwajcaria jest jednym z najpiękniejszych i z najlepiej przygotowanym zapleczem turystycznym, górskich rejonów świata. Oferuje turystom wyjątkowe połączenie różnorodności dziewiczych krajobrazów oraz pięknych, zadbanych, zabytkowych miast.
Szczyty szwajcarskich Alp wznoszą się ponad 4000 metrów do nieba, lodowce i skały a także spienione górskie potoki i wodospady spadające z hukiem w doliny wzbudzają respekt i podziw. Setki kilometrów doskonale przygotowanych tras zjazdowych, położone w urokliwych dolinach oraz luksusowe ośrodki narciarskie przyciągają co roku tłumy amatorów sportów zimowych. Kolorowe kwiaty pokrywające alpejskie łąki zachęcają do pieszych wędrówek oraz na piknik. Krystalicznie czysta woda, promenady i plaże zapraszają do opalania i kąpieli. Po drugiej stronie Alp można poczuć włoski styl życia. Tutaj pospacerować można po tętniących życiem uliczkach, wypić kawę w kawiarence, wsłuchać się w śmiech, głośne rozmowy i radość okolicznych mieszkańców. Pomiędzy Alpami i Jurą leży serce Szwajcarii (Szwajcaria Centralna). Łagodne wzniesienia, lasy, rzeki, pasące się krowy, miasta pełne życia są tak charakterystyczne dla tego regionu, jak duże ośrodki miejskie Zurych, Berno, Bazylea z bogatą kulturą i nowoczesnym przemysłem. Mnóstwo tu sklepów, restauracji i kafejek wkomponowanych w nowoczesną architekturę: Botta, Le Corbusier. Niedaleko znajdują się też rzymskie ruiny, średniowieczne zamki, barokowe kościoły. Wzdłuż brzegu Jeziora Lemańskiego ciągną się romantyczne wioski, zamki z potężnymi murami i eleganckie miasta. To szczypta „szwajcarskiej Francji”. Tutaj harmonijnie łączą się alpejskie panoramy i południowa roślinność. Stąd blisko jest do świata gór Alp Waadtlandzkich i do łagodnych wzniesień Jury. Osobom spędzającym wczasy w Szwajcarii ogromną wygodę w trakcie podróżowania zapewnia bardzo dobrze rozwinięta sieć transportu publicznego i doskonała organizacja. Tu naprawdę wszystko działa jak w szwajcarskim zegarku.
Podróż
Najszybciej do Szwajcarii można dotrzeć samolotem. Z Polski lata się bezpośrednio tylko do Genewy, Bazylei i Zurychu – wyłącznie z Warszawy, liniami Swiss International Air Lines i PLL LOT. Bilety lotnicze kupimy na stronie www.Lotnicze-Bilety.pl
Dość łatwo znaleźć dogodne połączenie autokarowe. Połączenia autobusowe między Polską a Szwajcarią utrzymuje kilka firm przewozowych, z których najbardziej znane to szwajcarska Chrobot-Reisen oraz Intercars i Orbis Transport.
Z Polski nie ma bezpośredniego pociągu do Szwajcarii. Trzeba jechać z przesiadkami. Z Warszawy do Zurychu najszybciej (ok. 14 godzin) można dotrzeć przez Berlin i Göttingen, nieco dłużej przez Hanower (18 godzin), a 20 godzin zabiera podróż z przesiadką w Wiedniu.
W podróż warto wybrać się samochodem. Dojazd do Szwajcarii jest łatwy, ze wszystkich sąsiednich krajów prowadzą świetnie utrzymane drogi szybkiego ruchu i autostrady. Dłuższa, ale wygodniejsza trasa wiedzie przez Niemcy, a krótsza - przez Czechy i Austrię.
Kuchnia
Szwajcarska kuchnia to zlepek kulinarny smaków Francusko - Włosko – Niemieckich. Na zachodzie kraju, w części francuskojęzycznej popularnością cieszą się sery i ich przetwory np. typowo francuskie fondue, czy raclette (roztopiony ser z cebulą i ziemniakami). W części niemieckojęzycznej serwuje się mniej wyrafinowanie, ale za to bardziej syte dania jak np. Rösti (przysmażane na brązowo ziemniaki z cebulą), Geschnetzeltes Kalbfleisch (cielęcina w sosie śmietanowym) czy Bündner Fleisch (suszona, pikantna wołowina). Z kolei w rejonach włoskojęzycznych królują: pizza, polenta (gotowane ciasto z mąki kukurydzianej) i spaghetii, a wszystko to z dodatkiem aromatycznych ziół i oliwy.
W całym kraju za wyśmienity deser uważana jest szwajcarska czekolada, z której wytwarza się też doskonałe ciasta i ciasteczka. Szwajcarską specjalnością są też bez wątpienia sery oraz różnego rodzaju wina. Co roku w szwajcarskich winnicach wytwarza się ok. 1,2 mln. hektolitrów wina, mniej więcej po połowie białego i czerwonego. Najsłynniejsze gatunki to: Pendant, Dôle i Pinot Noir z Wallis, Lavaux, La Côte, Chablis, Salvagnin i Gamay znad Jeziora Genewskiego, Chasselas z okolic Genewy i Sylvaner ze wschodniej Szwajcarii.
Zwiedzanie
- Berno: bazylika p.w. Św. Wincentego, parlament, dwie stare wieże – symbol miasta, Kunstmuseum.
- Lucerna: Stare Miasto i mosty.
- Lozanna: gotycki zamek biskupi z XIV, XV wieku, gmach uniwersytetu z XVI-XVIIIw., ratusz starego miasta, otoczony zabytkowymi domami zamożnych mieszczan.
- Zurych: katedra Fraumunster, Kunsthaus, rejs po Jeziorze Zuryskim.
- Bazylea: romańsko-gotycka katedra, ratusz z początku XVI wieku oraz pięknie zachowane zabudowania miejskie reprezentujące różne style architektoniczne.
- Jezioro Genewskie - największe jezioro alpejskie.
- Alpy Szwajcarskie.
Zdrowie
Służba zdrowia w Szwajcarii jest wyłącznie prywatna i nie ma podpisanej umowy o bezpłatnym leczeniu z żadnym krajem. Osoby planujące wczasy w Szwajcarii powinny zatem zaopatrzyć się w ubezpieczenie na pobyt łącznie z zagwarantowaniem przez ubezpieczyciela pokrycia strat związanych z wypadkiem, chorobą, pobytem w szpitalu. Wykupienie polisy powinno być obowiązkowe podczas wyjazdu narciarskiego. Powinna ona zawierać również opcję transportu poszkodowanego ze stoku. Badania i leczenie sporo kosztują. Nawet w przypadku najkrótszej konsultacji lekarskiej należy być przygotowanym na spory wydatek.
Ambasady
Ambasada RP w Bernie
Elfenstrasse 20a
3000 Bern 15
tel. 031/3580202
www.berno.polemb.net
-----------------------------------------------------------------
Źródło artykułu - http://www.centraltravel.pl/przewodniki/szwajcaria/przewodnik-po-szwajcarii
Najlepsze oferty last minute - www.CentralTravel.pl
Przewodniki po miastach. - Szwajcaria, Berno
Szwajcarska stolica (344 tys. mieszkańców, 542 m n.p.m.) od 1848 r. jest stosunkowo niewielkim miastem, malowniczo położonym na wąskim cyplu skalnym w zakolu rzeki Aare, która wyrzeźbiła w piaskowcu głęboki wąwóz, stanowiący naturalną fosę. Berneńskiej starówce udało się przejść bez szwanku przez wieki burzliwej nieraz historii i dziś ta perła architektury miejskiej znajduje się na Liście Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO. Jest to unikatowy średniowieczny projekt urbanistyczny, obejmujący zwartą zabudowę kamieniczną, zabytkowe wieże oraz jedenaście wspaniale zdobionych fontann. Innym powodem do dumy dla berneńczyków są muzea, których kolekcje, godne europejskiej stolicy, nie pozwalają nudzić się w Bernie nawet w deszczowe dni. Wśród nich znajdują się: niedawno powstałe Centrum Paul Klee, skupiające największy zbiór prac artysty oraz muzeum sztuki, gromadzące płótna wielkich artystów.
Warto zobaczyć
Zwiedzanie Berna najlepiej rozpocząć od Starego Miasta, tym bardziej, że dworzec kolejowy mieści się w jej południowej części. Wiele ulic starówki wyłączono z ruchu kołowego, co uprzyjemnia zwiedzanie (kursują tu jednak tramwaje i autobusy). Najstarsza część miasta obejmuje obszar od mostu Nydeggbrücke po Wieżę Zegarową (Zeitglockenturm), zaś główną jej oś stanowią trzy ulice: Marktgasse, Kramgasse i Gerechtig-Keitsgasse, przy czym dwie ostatnie pochodzą z XII w. (układ oczywiście, nie zabudowa). Żartobliwie mówi się, że liczne sklepiki i butiki, mieszczące się w podcieniach tych ulic, są najdłuższą galerią handlową świata. Faktycznie, łączna długość tych średniowiecznych arkad przekracza 6 km.
Berneńska starówka niemal w całości składa się z surowych, późnośredniowiecznych kamienic z piaskowca (poza kilkoma wyjątkami renesansowej przebudowy), zbudowanych po pożarze w 1405 r. XII-wieczej drewnianej zabudowy. Ciekawostką jest fakt, że podczas odbudowy zachowano oryginalny układ ulic, dzięki czemu ta część Berna stanowi unikatowy przykład wczesnośredniowiecznego planu urbanizacyjnego.
Warto przejść się brukowanymi uliczkami starówki i bacznie przyjrzeć zabytkowym kamienicom, z których wiele zachowało cenne szczegóły architektoniczno-dekoracyjne, jak np. płaskorzeźbione obramowania drzwi i okien, narożniki, okapy, a przede wszystkim charakterystyczne arkady w przyziemiu. Świetnymi przykładami są tu: dom cechowy tkaczy, którego fasadę zdobi wspaniały złocony gryf, oraz dawny spichlerz miejski (Kornhaus) przy Kornhausplatz, z pięknie zdobionymi podcieniami. Bardzo cenne są też fontanny, bogato zdobione alegorycznymi przedstawieniami bądź legendarnymi postaciami, jak Ludojad pochłaniający ciałka dzieci z fontanny na Kornhausplatz, czy niedźwiedź, dzierżący w łapach tarczę z herbem rodu Zahringen albo Samson na Kramgasse.
Przechadzając się bardzo popularną Kramgasse, nie wolno minąć domu Alberta Einsteina (Einsteinhaus), gdzie genialny fizyk spisał podobno w 1905 r. pierwszą skrótową wersję teorii względności. Einstein mieszkał w nim w latach 1902-09, po czym wyjechał, by objąć katedrę fizyki na Uniwersytecie Zuryskim. Wnętrze mieszkania jest pełne pamiątek po nobliście, takich jak: biurko, pokój z tablicą, na której zwykł zapisywać swe obliczenia, a nawet kraciasta marynarka. Krótki film w kilku językach przedstawia jego życie i dokonania naukowe.
Budowlą o szczególnej wartości architektonicznej jest gotycki ratusz (Rathaus) z 1416 r. W fasadzie budynku o wysokim, spadzistym dachu zwraca uwagę dwuosiowa, ostrołukowa loggia, ozdobiona zegarem i rzeźbami umieszczonymi na konsolach pod baldachimami. Od wieków stanowi siedzibę władz miejskich, gdzie pięć razy do roku zbiera się Rada Kantonalna.
Innym słynnym symbolem Berna jest Wieża Zegarowa (Zeitglockenturm), w XIII w. wchodząca w skład pierwszej zachodniej bramy miejskiej Berna. Jej dzisiejszy kształt świadczy o tym, że była poddawana renowacjom. W 1530 r. ozdobiono ją zegarem astronomicznym, autorstwa Kaspara Brunnera, będącym perłą późnośredniowiecznej sztuki zegarmistrzowskiej. Na tarczy zegarowej nadal można odczytać prawidłową godzinę, dni i pory roku, a także fazy księżyca. Cztery minuty przed każdą pełną godziną oczom turystów, zgromadzonych pod wieżą, ukazuje się procesja figurek. Wnętrze wieży, zawierające skomplikowany mechanizm, można zwiedzać z przewodnikiem (poza okresem zimowym).
Nad starówką króluje berneńska katedra (Münster). Już na początku XII w. powstała tu pierwsza świątynia, jednak katedra została zbudowana w XV-XVI w. według planów Matthäusa Ensingera. Zwieńczeniem budowy była frontowa wieża, ukończona dopiero w 1893 r. Jest to trójnawowa, beztranseptowa bazylika z rzędami kaplic bocznych i sieciowym sklepieniem. Reformacja pozbawiła świątynię całego wyposażenia, które według zapisków było wyjątkowo bogate i wartościowe, dlatego dziś jej wartość stanowią przede wszystkim elementy architektoniczne: centralny portal, liczne witraże z połowy XV w. i ambona z 1470 r. Tympanon portalu zajmuje realistyczna grupa rzeźbiarska, przestawiająca Sąd Ostateczny. Zaś kamienna ambona zachwyca lekkością i subtelnością maswerków oraz dynamizmem rzeźbionych postaci. Szczęśliwie zachowały się też freski na suficie katedry, przedstawiające świętych.
Warto również zwiedzić imponujący budynek zajmowany przez rząd i parlament szwajcarski (Bundeshaus), wyjątkowo uroczo położony na tarasie zawieszonym nad doliną Aare, choć fasadą zwrócony ku Bunderplatz. Ta przyciężka budowla w stylu renesansu florenckiego, powstała w 1902 r. według projektu H.W. Auera, a w 2008 r. przeszła gruntowną renowację. Jej główny korpus, zwieńczony szklaną kopułą ozdobioną 22 herbami kantonów, okalają dwa inne, również neorenesansowe budynki rządowe, a od strony rzeki otacza otwarty dla przechodniów taras, z którego roztacza się widok na dolinę rzeki, wznoszące się naprzeciwko wzgórze Gurten oraz panoramę Alp Berneńskich. Podczas zwiedzania budynku należy zwrócić uwagę na główną salę posiedzeń parlamentu, którą zdobi ogromny fresk, przedstawiający legendarną scenę przysięgi na polach Grütli. Plac przed parlamentem ożywia się we wtorkowe i sobotnie poranki, kiedy zajmują go kramy targu spożywczo-kwiatowego.
Po drugiej stronie rzeki Aare (przejście wysokim mostem Nydeggbrücke) znajduje się ulubiona, szczególnie przez najmłodszych, atrakcja turystyczna Berna - Niedźwiedzie Jamy (Bärengraben). Tak nazywa się sporych rozmiarów i dość głęboki okrągły wykop, zamieszkały przez kilka rodzin niedźwiedzi brunatnych. Historia Niedźwiedzich Jam sięga ponoć XV w. (znaleziono kwity dowodzące, że już wówczas radni miejscy kupowali żołędzie dla niedźwiedzi). Berneńczycy są tak przywiązani do symbolu swego miasta, że jedna z zamożnych mieszkanek ufundowała dla misiów roczną rentę, która w zupełności pokrywa ich utrzymanie.
W mieszczącym się tuż obok biurze informacji turystycznej odbywa się darmowy 20-minutowy multimedialny spektakl „Bern Show" (V-IX) na temat miasta, jego historii i zabytków. Wznoszące się za rzeką wzgórze zajmuje Ogród Różany (Rosengarten), porośnięty wielobarwnymi gatunkami kwiatów (ponad 200 rodzajów róż, 200 irysów i 28 rododendronów). Z ogrodu widać starówkę i zakole Aare.
Noclegi
Backpackers Bern Hotel Glocke to tani hotel w sercu Starego Miasta, tuż przy Wieży Zegarowej. Odnowione w 2000 r. wspólne sale (2-6 osób, prysznic na korytarzu) oraz pokoje (jedynki, dwójki, trójki i czwórki z łazienką i bez). Do dyspozycji gości sala telewizyjna, bilard, kuchnia, pralka i suszarka oraz kilka stanowisk internetowych.
Schronisko Młodzieżowe, również w centrum, tuż przy budynku parlamentu oraz w pobliżu kąpieliska Marzili. Za noc we wspólnej sali (18-20 osób) ze śniadaniem, posiadacze karty zapłacą 32 CHF. Na miejscu restauracja, w której można wykupić wyżywienie w cenie 14,50 CHF za posiłek (obiady pn.-pt, kolacje codz.).
Gastronomia
W restauracji Vatter przy biologicznym supermarkecie można się niedrogo pożywić. Wszystko jest zdrowe, a płaci się w zależności od wagi jedzenia nałożonego na talerz.
Verdi mieści się nieopodal, na tej samej ulicy, kusząc amatorów włoskiej kuchni romantycznym wystrojem i bogatą kartą dań.
-----------------------------------------------------------------
Źródło artykułu - http://www.centraltravel.pl/przewodniki/szwajcaria/berno
Najlepsze oferty last minute - www.CentralTravel.pl
Warto zobaczyć
Zwiedzanie Berna najlepiej rozpocząć od Starego Miasta, tym bardziej, że dworzec kolejowy mieści się w jej południowej części. Wiele ulic starówki wyłączono z ruchu kołowego, co uprzyjemnia zwiedzanie (kursują tu jednak tramwaje i autobusy). Najstarsza część miasta obejmuje obszar od mostu Nydeggbrücke po Wieżę Zegarową (Zeitglockenturm), zaś główną jej oś stanowią trzy ulice: Marktgasse, Kramgasse i Gerechtig-Keitsgasse, przy czym dwie ostatnie pochodzą z XII w. (układ oczywiście, nie zabudowa). Żartobliwie mówi się, że liczne sklepiki i butiki, mieszczące się w podcieniach tych ulic, są najdłuższą galerią handlową świata. Faktycznie, łączna długość tych średniowiecznych arkad przekracza 6 km.
Berneńska starówka niemal w całości składa się z surowych, późnośredniowiecznych kamienic z piaskowca (poza kilkoma wyjątkami renesansowej przebudowy), zbudowanych po pożarze w 1405 r. XII-wieczej drewnianej zabudowy. Ciekawostką jest fakt, że podczas odbudowy zachowano oryginalny układ ulic, dzięki czemu ta część Berna stanowi unikatowy przykład wczesnośredniowiecznego planu urbanizacyjnego.
Warto przejść się brukowanymi uliczkami starówki i bacznie przyjrzeć zabytkowym kamienicom, z których wiele zachowało cenne szczegóły architektoniczno-dekoracyjne, jak np. płaskorzeźbione obramowania drzwi i okien, narożniki, okapy, a przede wszystkim charakterystyczne arkady w przyziemiu. Świetnymi przykładami są tu: dom cechowy tkaczy, którego fasadę zdobi wspaniały złocony gryf, oraz dawny spichlerz miejski (Kornhaus) przy Kornhausplatz, z pięknie zdobionymi podcieniami. Bardzo cenne są też fontanny, bogato zdobione alegorycznymi przedstawieniami bądź legendarnymi postaciami, jak Ludojad pochłaniający ciałka dzieci z fontanny na Kornhausplatz, czy niedźwiedź, dzierżący w łapach tarczę z herbem rodu Zahringen albo Samson na Kramgasse.
Przechadzając się bardzo popularną Kramgasse, nie wolno minąć domu Alberta Einsteina (Einsteinhaus), gdzie genialny fizyk spisał podobno w 1905 r. pierwszą skrótową wersję teorii względności. Einstein mieszkał w nim w latach 1902-09, po czym wyjechał, by objąć katedrę fizyki na Uniwersytecie Zuryskim. Wnętrze mieszkania jest pełne pamiątek po nobliście, takich jak: biurko, pokój z tablicą, na której zwykł zapisywać swe obliczenia, a nawet kraciasta marynarka. Krótki film w kilku językach przedstawia jego życie i dokonania naukowe.
Budowlą o szczególnej wartości architektonicznej jest gotycki ratusz (Rathaus) z 1416 r. W fasadzie budynku o wysokim, spadzistym dachu zwraca uwagę dwuosiowa, ostrołukowa loggia, ozdobiona zegarem i rzeźbami umieszczonymi na konsolach pod baldachimami. Od wieków stanowi siedzibę władz miejskich, gdzie pięć razy do roku zbiera się Rada Kantonalna.
Innym słynnym symbolem Berna jest Wieża Zegarowa (Zeitglockenturm), w XIII w. wchodząca w skład pierwszej zachodniej bramy miejskiej Berna. Jej dzisiejszy kształt świadczy o tym, że była poddawana renowacjom. W 1530 r. ozdobiono ją zegarem astronomicznym, autorstwa Kaspara Brunnera, będącym perłą późnośredniowiecznej sztuki zegarmistrzowskiej. Na tarczy zegarowej nadal można odczytać prawidłową godzinę, dni i pory roku, a także fazy księżyca. Cztery minuty przed każdą pełną godziną oczom turystów, zgromadzonych pod wieżą, ukazuje się procesja figurek. Wnętrze wieży, zawierające skomplikowany mechanizm, można zwiedzać z przewodnikiem (poza okresem zimowym).
Nad starówką króluje berneńska katedra (Münster). Już na początku XII w. powstała tu pierwsza świątynia, jednak katedra została zbudowana w XV-XVI w. według planów Matthäusa Ensingera. Zwieńczeniem budowy była frontowa wieża, ukończona dopiero w 1893 r. Jest to trójnawowa, beztranseptowa bazylika z rzędami kaplic bocznych i sieciowym sklepieniem. Reformacja pozbawiła świątynię całego wyposażenia, które według zapisków było wyjątkowo bogate i wartościowe, dlatego dziś jej wartość stanowią przede wszystkim elementy architektoniczne: centralny portal, liczne witraże z połowy XV w. i ambona z 1470 r. Tympanon portalu zajmuje realistyczna grupa rzeźbiarska, przestawiająca Sąd Ostateczny. Zaś kamienna ambona zachwyca lekkością i subtelnością maswerków oraz dynamizmem rzeźbionych postaci. Szczęśliwie zachowały się też freski na suficie katedry, przedstawiające świętych.
Warto również zwiedzić imponujący budynek zajmowany przez rząd i parlament szwajcarski (Bundeshaus), wyjątkowo uroczo położony na tarasie zawieszonym nad doliną Aare, choć fasadą zwrócony ku Bunderplatz. Ta przyciężka budowla w stylu renesansu florenckiego, powstała w 1902 r. według projektu H.W. Auera, a w 2008 r. przeszła gruntowną renowację. Jej główny korpus, zwieńczony szklaną kopułą ozdobioną 22 herbami kantonów, okalają dwa inne, również neorenesansowe budynki rządowe, a od strony rzeki otacza otwarty dla przechodniów taras, z którego roztacza się widok na dolinę rzeki, wznoszące się naprzeciwko wzgórze Gurten oraz panoramę Alp Berneńskich. Podczas zwiedzania budynku należy zwrócić uwagę na główną salę posiedzeń parlamentu, którą zdobi ogromny fresk, przedstawiający legendarną scenę przysięgi na polach Grütli. Plac przed parlamentem ożywia się we wtorkowe i sobotnie poranki, kiedy zajmują go kramy targu spożywczo-kwiatowego.
Po drugiej stronie rzeki Aare (przejście wysokim mostem Nydeggbrücke) znajduje się ulubiona, szczególnie przez najmłodszych, atrakcja turystyczna Berna - Niedźwiedzie Jamy (Bärengraben). Tak nazywa się sporych rozmiarów i dość głęboki okrągły wykop, zamieszkały przez kilka rodzin niedźwiedzi brunatnych. Historia Niedźwiedzich Jam sięga ponoć XV w. (znaleziono kwity dowodzące, że już wówczas radni miejscy kupowali żołędzie dla niedźwiedzi). Berneńczycy są tak przywiązani do symbolu swego miasta, że jedna z zamożnych mieszkanek ufundowała dla misiów roczną rentę, która w zupełności pokrywa ich utrzymanie.
W mieszczącym się tuż obok biurze informacji turystycznej odbywa się darmowy 20-minutowy multimedialny spektakl „Bern Show" (V-IX) na temat miasta, jego historii i zabytków. Wznoszące się za rzeką wzgórze zajmuje Ogród Różany (Rosengarten), porośnięty wielobarwnymi gatunkami kwiatów (ponad 200 rodzajów róż, 200 irysów i 28 rododendronów). Z ogrodu widać starówkę i zakole Aare.
Noclegi
Backpackers Bern Hotel Glocke to tani hotel w sercu Starego Miasta, tuż przy Wieży Zegarowej. Odnowione w 2000 r. wspólne sale (2-6 osób, prysznic na korytarzu) oraz pokoje (jedynki, dwójki, trójki i czwórki z łazienką i bez). Do dyspozycji gości sala telewizyjna, bilard, kuchnia, pralka i suszarka oraz kilka stanowisk internetowych.
Schronisko Młodzieżowe, również w centrum, tuż przy budynku parlamentu oraz w pobliżu kąpieliska Marzili. Za noc we wspólnej sali (18-20 osób) ze śniadaniem, posiadacze karty zapłacą 32 CHF. Na miejscu restauracja, w której można wykupić wyżywienie w cenie 14,50 CHF za posiłek (obiady pn.-pt, kolacje codz.).
Gastronomia
W restauracji Vatter przy biologicznym supermarkecie można się niedrogo pożywić. Wszystko jest zdrowe, a płaci się w zależności od wagi jedzenia nałożonego na talerz.
Verdi mieści się nieopodal, na tej samej ulicy, kusząc amatorów włoskiej kuchni romantycznym wystrojem i bogatą kartą dań.
-----------------------------------------------------------------
Źródło artykułu - http://www.centraltravel.pl/przewodniki/szwajcaria/berno
Najlepsze oferty last minute - www.CentralTravel.pl
Przewodniki po państwach - Niger
Położenie, powierzchnia i ludność
Niger to państwo o powierzchni 1 267 000 km², położone w Afryce Zachodniej na Saharze. Graniczy z Nigerią, Beninem, Algerią, Libią, Burkina Faso, Mali oraz Czadem. Nazwa pochodzi od przepływającej przez ten kraj rzeki Niger. Stolicą Nigru jest Niamey.
Na południowo-zachodnim krańcu kraju przepływa rzeka Niger wraz z dopływami, południowy wschód ma z kolei jezioro Czad, natomiast reszta kraju odczuwa straszliwy brak wody. Mieszkańcy kraju to głównie muzułmanie. W większości należą do plemion Hausa, Derma i Songhaj.
Językiem urzędowym jest francuski, a obowiązującą walutą – frank zachodnioafrykański.
Kultura i zwyczaje
Niger to kraj muzułmański. Podczas ramadanu prawdziwi muzułmanie za dnia nie jedzą i nie piją a ortodoksi nawet nie przełykają śliny (spluwają przez ramię). Dla turysty oznacza to utrudniony dostęp do żywności. Niger jest krajem bardzo biednym, obfituje w żebraków. Nie są agresywni w stosunku do cudzoziemców, są zadowoleni, gdy ktoś podzieli się z nimi kawałkiem kupionego mięsa bądź wrzuci do garnuszka drobną monetę. Dokuczliwe mogą być małe dzieci, zwłaszcza w Agadez, agresywnie domagający się pieniędzy.
W Nigrze mieszka największa liczba Tuaregów, którzy do dnia dzisiejszego budzą powszechny strach. Ich domem jest Sahara. W obronie swych osad, położonych wśród pustynnych bezdroży, gotowi są zginąć. Prowadzą koczowniczy tryb życia. Głównym ich zajęciem jest hodowla owiec, kóz i wielbłądów. Mężczyźni od wieków zajmują się też transportem karawanowym. Do dziś Tuaregowie pozostają jednym za najmniej poznanych ludów Afryki, który z powodzeniem pielęgnuje swoje tradycje i zwyczaje.
Turystyka
Niger to ogromny, pustynny, fascynujący kraj. Najbardziej odwiedzanym przez turystów miejscem są okolice starego pustynnego miasta Agadez. To jeden z najstarszych ośrodków handlowych Sahary, leżący na skrzyżowaniu odwiecznych karawanowych szlaków. Założono go w XI wieku. Wciąż zabudowany jest tradycyjnymi domami z glinianej cegły wypełniającymi piaszczyste ulice z których tylko kilka posiada nawierzchnię. W mieście tym znajduje się też ulepiony z błota meczet. Jest to najwyższa (około 30 m) budowla miasta. Pochodzi podobno z XVI wieku. Widać go nawet na płaskiej pustyni z odległości wielu kilometrów.
Warto też zwiedzić stolicę kraju – Niamej. To miasto kontrastów, w którym nowoczesne wieżowce otoczone szerokimi, ocienionymi drzewami ulicami i nowoczesnym centrum, zbudowane za pieniądze ze sprzedaży rudy uranu sąsiadują z bezładnymi kramami bazaru i wysypiskami śmieci. Ruchliwe targi przydają afrykańskiego kolorytu pozostałościom po francuskich rządach kolonialnych, ulicznym kafejkom i francuskim restauracjom.
W pobliżu południowo-zachodniej granicy mieści się Park Narodowy „W”, którego nazwa pochodzi od kształtu, jaki przybiera koryto Nigru. Można tu zobaczyć słonie, bawoły, antylopy i lwy przemierzające zadrzewioną sawannę. Tuż obok parku położona jest niewielka wioska z kwadratowymi, glinianymi domami.
Podróż
Z Polski nie ma bezpośrednich lotów do Nigru. Niamej ma bezpośrednie połączenia lotnicze z Paryżem oraz niektórymi stolicami Afryki Zachodniej. Turystycznego znaczenia nabiera w ostatnich latach Agadez. Okresowo, w sezonie turystycznym, tamtejsze lotnisko obsługuje także połączenia z niektórymi miastami europejskimi.
Kuchnia
Kuchnia nigryjska została ukształtowana zachodnio afrykańskim, suchym klimatem. Podstawowe produkty wykorzystywane w kuchni tego kraju to sorgo, proso oraz orzeszki ziemne. W Nigrze, podobnie jak w sąsiadujących krajach, szczególnie w Nigerii, Kamerunie i Beninie jada się sporo ryb, warzyw i owoców kupowanych na bazarach. Na bazarach można znaleźć takie specjały jak warzywa surowe lub gotowane, ale na szczególne polecenie zasługują soczyste i pięknie pachnące owoców tropikalne, takie jak ananasy czy pomarańcze. Oprócz tego można kupić też smażoną szarańczę. Jest tania i zawiera dużo białka. Nie ma specjalnego smaku, jest chrupka i je się ją posypaną przyprawami i z limonką. Prawdziwym przysmakiem Nigryjczyków i zarazem podstawowym pokarmem jest tagella. Jest to rodzaj placka, upieczonego w rozgrzanym od ogniska piasku. W smaku przypomina nieco zwykły chleb, przyniesiony prosto z piekarni. Zazwyczaj spożywa się go z kozim lub wielbłądzim mlekiem, rzadziej z serem, a jedzony z mięsnym sosem, stanowi już prawdziwą ucztę. Tagella, choć przepyszna – zwłaszcza w pustynnych okolicznościach – ma jednak jeden minus – pełno w niej piasku…
Zwiedzanie
Zdrowie
Osoby spędzające wczasy w Nigrze powinny w szczególności przestrzegać podstawowych zasad higieny. W tym kraju bowiem warunki sanitarne są ekstremalne. Szczególnie niebezpieczna jest pora deszczowa. Należy pić butelkowaną wodę mineralną, dokładnie myć warzywa i owoce, a w restauracjach zamawiać wyłącznie gorące posiłki. Wymagane jest szczepienie przeciw żółtej febrze, zalecane – przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i B, odrze oraz wirusowemu zapaleniu opon mózgowych. W południowej części kraju występuje duże zagrożenie zarażenia malarią, cholerą, tyfusem, żółtą febrą, wirusowym zapaleniem opon mózgowych oraz AIDS. Również w rejonie stolicy sygnalizuje się, ostatnio ograniczoną, epidemię cholery. W większych miastach na południu kraju czynne są szpitale prywatne i państwowe, lecz poziom usług medycznych jest różna.
Ambasada
Brak polskiej placówki dyplomatycznej. Ambasador RP w Abudży (Nigeria) akredytowany jest również w Republice Nigru.
Ambasada RP w Abudży
16, Ona Crescent, Maitama, Abudża
tel. +(234-9) 413 82 80 do 83, fax: (234 9) 413 82 81
e-mail: poembabu@linkserve.com
-----------------------------------------------------------------
Źródło artykułu - http://www.centraltravel.pl/przewodniki/niger/przewodnik-po-nigrze
Najlepsze oferty last minute - www.CentralTravel.pl
Niger to państwo o powierzchni 1 267 000 km², położone w Afryce Zachodniej na Saharze. Graniczy z Nigerią, Beninem, Algerią, Libią, Burkina Faso, Mali oraz Czadem. Nazwa pochodzi od przepływającej przez ten kraj rzeki Niger. Stolicą Nigru jest Niamey.
Na południowo-zachodnim krańcu kraju przepływa rzeka Niger wraz z dopływami, południowy wschód ma z kolei jezioro Czad, natomiast reszta kraju odczuwa straszliwy brak wody. Mieszkańcy kraju to głównie muzułmanie. W większości należą do plemion Hausa, Derma i Songhaj.
Językiem urzędowym jest francuski, a obowiązującą walutą – frank zachodnioafrykański.
Kultura i zwyczaje
Niger to kraj muzułmański. Podczas ramadanu prawdziwi muzułmanie za dnia nie jedzą i nie piją a ortodoksi nawet nie przełykają śliny (spluwają przez ramię). Dla turysty oznacza to utrudniony dostęp do żywności. Niger jest krajem bardzo biednym, obfituje w żebraków. Nie są agresywni w stosunku do cudzoziemców, są zadowoleni, gdy ktoś podzieli się z nimi kawałkiem kupionego mięsa bądź wrzuci do garnuszka drobną monetę. Dokuczliwe mogą być małe dzieci, zwłaszcza w Agadez, agresywnie domagający się pieniędzy.
W Nigrze mieszka największa liczba Tuaregów, którzy do dnia dzisiejszego budzą powszechny strach. Ich domem jest Sahara. W obronie swych osad, położonych wśród pustynnych bezdroży, gotowi są zginąć. Prowadzą koczowniczy tryb życia. Głównym ich zajęciem jest hodowla owiec, kóz i wielbłądów. Mężczyźni od wieków zajmują się też transportem karawanowym. Do dziś Tuaregowie pozostają jednym za najmniej poznanych ludów Afryki, który z powodzeniem pielęgnuje swoje tradycje i zwyczaje.
Turystyka
Niger to ogromny, pustynny, fascynujący kraj. Najbardziej odwiedzanym przez turystów miejscem są okolice starego pustynnego miasta Agadez. To jeden z najstarszych ośrodków handlowych Sahary, leżący na skrzyżowaniu odwiecznych karawanowych szlaków. Założono go w XI wieku. Wciąż zabudowany jest tradycyjnymi domami z glinianej cegły wypełniającymi piaszczyste ulice z których tylko kilka posiada nawierzchnię. W mieście tym znajduje się też ulepiony z błota meczet. Jest to najwyższa (około 30 m) budowla miasta. Pochodzi podobno z XVI wieku. Widać go nawet na płaskiej pustyni z odległości wielu kilometrów.
Warto też zwiedzić stolicę kraju – Niamej. To miasto kontrastów, w którym nowoczesne wieżowce otoczone szerokimi, ocienionymi drzewami ulicami i nowoczesnym centrum, zbudowane za pieniądze ze sprzedaży rudy uranu sąsiadują z bezładnymi kramami bazaru i wysypiskami śmieci. Ruchliwe targi przydają afrykańskiego kolorytu pozostałościom po francuskich rządach kolonialnych, ulicznym kafejkom i francuskim restauracjom.
W pobliżu południowo-zachodniej granicy mieści się Park Narodowy „W”, którego nazwa pochodzi od kształtu, jaki przybiera koryto Nigru. Można tu zobaczyć słonie, bawoły, antylopy i lwy przemierzające zadrzewioną sawannę. Tuż obok parku położona jest niewielka wioska z kwadratowymi, glinianymi domami.
Podróż
Z Polski nie ma bezpośrednich lotów do Nigru. Niamej ma bezpośrednie połączenia lotnicze z Paryżem oraz niektórymi stolicami Afryki Zachodniej. Turystycznego znaczenia nabiera w ostatnich latach Agadez. Okresowo, w sezonie turystycznym, tamtejsze lotnisko obsługuje także połączenia z niektórymi miastami europejskimi.
Kuchnia
Kuchnia nigryjska została ukształtowana zachodnio afrykańskim, suchym klimatem. Podstawowe produkty wykorzystywane w kuchni tego kraju to sorgo, proso oraz orzeszki ziemne. W Nigrze, podobnie jak w sąsiadujących krajach, szczególnie w Nigerii, Kamerunie i Beninie jada się sporo ryb, warzyw i owoców kupowanych na bazarach. Na bazarach można znaleźć takie specjały jak warzywa surowe lub gotowane, ale na szczególne polecenie zasługują soczyste i pięknie pachnące owoców tropikalne, takie jak ananasy czy pomarańcze. Oprócz tego można kupić też smażoną szarańczę. Jest tania i zawiera dużo białka. Nie ma specjalnego smaku, jest chrupka i je się ją posypaną przyprawami i z limonką. Prawdziwym przysmakiem Nigryjczyków i zarazem podstawowym pokarmem jest tagella. Jest to rodzaj placka, upieczonego w rozgrzanym od ogniska piasku. W smaku przypomina nieco zwykły chleb, przyniesiony prosto z piekarni. Zazwyczaj spożywa się go z kozim lub wielbłądzim mlekiem, rzadziej z serem, a jedzony z mięsnym sosem, stanowi już prawdziwą ucztę. Tagella, choć przepyszna – zwłaszcza w pustynnych okolicznościach – ma jednak jeden minus – pełno w niej piasku…
Zwiedzanie
- Zinder, Dosso i Agadez – stare dzielnice miast zbudowane z cegieł suszonych na słońcu. W Zinder znajduje się ponadto sułtański pałac oraz Wielki Meczet.
- Assode - dawna stolica regionu Air, dziś ruiny miasta. Podobno miasto założono w XIV wieku i słynęło ono ze swojego wielkiego targu.
- Timia - górska oaza zamieszkana przez Tuaregów z daktylowymi palmiarniami, ogrodami warzywnymi i cytrusowymi sadami.
- Rezerwaty przyrody „Air” i „Tenere” – spektakularne, górzyste krajobrazy rozciągające się na północ od Agadez. To największy obszar chroniony w Afryce, w skład którego wchodzi masyw wulkaniczny Air i pustynia Tenere.
- Park Narodowy „W” – obszar chronionej dzikiej przyrody, ostoja słoni, bawołów, lwów i innych zwierząt.
- Fort Massu – maleńki fort zbudowany na wysokiej skale. We wnętrzu jest mała ekspozycja historyczna i kram, w którym sprzedają pamiątki.
Zdrowie
Osoby spędzające wczasy w Nigrze powinny w szczególności przestrzegać podstawowych zasad higieny. W tym kraju bowiem warunki sanitarne są ekstremalne. Szczególnie niebezpieczna jest pora deszczowa. Należy pić butelkowaną wodę mineralną, dokładnie myć warzywa i owoce, a w restauracjach zamawiać wyłącznie gorące posiłki. Wymagane jest szczepienie przeciw żółtej febrze, zalecane – przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i B, odrze oraz wirusowemu zapaleniu opon mózgowych. W południowej części kraju występuje duże zagrożenie zarażenia malarią, cholerą, tyfusem, żółtą febrą, wirusowym zapaleniem opon mózgowych oraz AIDS. Również w rejonie stolicy sygnalizuje się, ostatnio ograniczoną, epidemię cholery. W większych miastach na południu kraju czynne są szpitale prywatne i państwowe, lecz poziom usług medycznych jest różna.
Ambasada
Brak polskiej placówki dyplomatycznej. Ambasador RP w Abudży (Nigeria) akredytowany jest również w Republice Nigru.
Ambasada RP w Abudży
16, Ona Crescent, Maitama, Abudża
tel. +(234-9) 413 82 80 do 83, fax: (234 9) 413 82 81
e-mail: poembabu@linkserve.com
-----------------------------------------------------------------
Źródło artykułu - http://www.centraltravel.pl/przewodniki/niger/przewodnik-po-nigrze
Najlepsze oferty last minute - www.CentralTravel.pl
Subskrybuj:
Posty (Atom)
